De leerschool van het marathonschaatsen is hard. Ook voor Lisanne Soemanta. De rijdster van Beteropenhaardhout.nl reed een dijk van een wedstrijd in de barre omstandigheden op het Zweedse Runn-meer. Toch stond ze uiteindelijk met lege handen.
Soemanta werd vijfde in de sprint van de kopgroep die mede door haar toedoen was ontstaan. Ze kon van het resterende zestal alleen Daniëlle Lissenberg achter zich houden. Er was zelfs geen podiumplekje voor de Haarlemse, en dat kwam hard aan.
Maar de lessen van het Runn-meer komen Soemanta in de toekomst ongetwijfeld nog van pas. Ze is tweedejaars marathonschaatsster en nog niet thuis in de wetten van ploegenspel en tactiek. Soemanta werd gemangeld in het spel van Erna Last en Elma de Vries.
Dat waren vrouwen met andere belangen dan Soemanta en zaterdag ook met andere krachten. "Ik wilde wel, maar ik kon niet", vertelde De Vries, die nog even samen met Soemanta weg was. "Ze reed heel hard en riep dat ik moest overnemen. Graag, maar het tempo lag al zo hoog dat ik er echt niet meer over kon. Ik wist niet waar ik dat nog vandaan moest halen."
Soemanta had er soms beter aan gedaan de benen zelf even stil te houden. Zoals op het moment dat het trio Mariska Huisman, Carla Zielman en Mireille Reitsma bijna aansloot. Zij naderden tot op twaalf seconden, maar juist op dat moment was het Soemanta die vol doortrok en zo het werk van ploeggenote Huisman om zeep hielp.
Ook in dat groepje daalde de stemming trouwens tot ver onder het vriespunt. Huisman was de enige die wilde proberen daadwerkelijk naar de kopgroep te rijden. Zielman en Reitsma hadden daar geen belang bij. De eerste verdedigde slechts haar leiderspak, de tweede had Last in de voorste groep zitten. En zo werd er niet gereden op de momenten dat Huisman even wilde afgeven, tot ergernis van de Noord-Hollandse.
"We hadden ruzie", gaf Reitsma onomwonden toe. "Maar alleen een tactische ruzie. Dat gebeurt soms. Carla en ik wilden niet naar de kopgroep rijden en als Mariska naar ons keek, keken wij de andere kant op. Zo ging het, tot we met z’n drieën besloten dan maar niet te rijden. Daarna hebben we echt wel weer gelachen met elkaar."
De verhoudingen in het groepje leken pijnlijk duidelijk toen Reitsma zelfs even vijftien meter terugreed om iets op te pakken dat Huisman had weggegooid en dat weer aan haar overhandigde. Reitsma schoot in de lach bij dat verhaal. Lag iets anders, vertelde ze. "Mariska wilde iets pakken en verloor een warmtezakje. Dat heb ik opgepakt en weer teruggegeven. Ze kon dat namelijk nog best gebruiken."
Het hoort allemaal bij het spel, dat Elma de Vries dus eindelijk als beste speelde. Voor de Friezin was het al weer lang geleden dat ze een keertje won, buiten dan de winst in het criterium op de Weissensee. "Daar moet ik echt eens over nadenken", sprak de winnares peinzend. "Is in ieder geval alweer een paar jaar terug."
Hoe het kwam dat de vrouw die zo lang toonaangevend was in het peloton opeens de weg kwijtraakte, kon ze deels verklaren. "Ik heb in mijn trainingen dingen gedaan waarvan ik dacht dat ze goed waren, maar dat was dus niet het geval. Daar kom je pas laat achter en daarna moet je proberen dat weer de goede kant op te krijgen. Dat kost tijd. Maar ik voel nu dat het weer de goede kant op gaat."
Op het Runn-meer werd duidelijk dat De Vries en haar collega’s de afgelopen weken een aardig jasje hebben uitgedaan. De vrouwen waren fysiek opgebrand en de slijtageslag op het Zweedse natuurijs was voor velen de bekende druppel. De vrouwen snakken naar het einde van het seizoen.
Ook Carla Zielman, die nog wel even de eindzege in de KPN Grand Prix ophaalde. "Gelukkig zit het er nu bijna op", verzuchtte Zielman. In die gedachte stond ze zeker niet alleen.