Elke dag linksaf
“Is dat nou niet saai, elke dag alleen maar rondjes schaatsen?” “Je moet wel van de kou houden als je veel tijd doorbrengt in een ijsbaan…”
Ik snap best dat er mensen zijn die denken dat ik gek moet zijn, om elke dag, dag in dag uit, bijna te leven op de ijsbaan. Zes dagen in de week lacht Thialf mij tegemoet. Zes dagen per week rijd ik elke keer hetzelfde rondje op dezelfde ijsbaan en elke keer ga ik weer linksom door de bocht. En dan blijft het meestal niet alleen bij de ochtend. Ook ’s middags sla ik weer linksaf. Saai? Nee, heus niet.
Het klinkt misschien ietwat vreemd, maar elke dag is anders. Neem nou alleen al afgelopen twee trainingsdagen. Maandag voelde ik mij de koningin van de ijsbaan. Het schaatsen voelde zo ontzettend lekker! Ik zal het gevoel wat er dan door mij heengaat proberen te omschrijven. Elke keer als ik het ijs opstap en mijn beschermers af doe, werk ik aan iets. Elke keer heb ik een doel voor de training.
Afgelopen maandag had ik een technisch doel en daar focuste ik mij op. Mijn hoofd was alleen maar bij mijn linkerbeen. Elke bocht (en je rijdt er nogal wat hoor) dacht ik aan mijn linkerbeen. Doordat ik daar zo gefocust en met zoveel aandacht mee bezig was, boek je snel progressie. Ja! Deze bocht voelde zoals ik het zoek. Nee, dit was hem niet.
En gedurende de training gaan steeds meer bochten goed en steeds minder bochten fout. De vooruitgang die je voelt en dat het ook lukt waar je mee bezig bent, is een ontzettend voldaan gevoel! Naast het voldane gevoel, voelt het doorkomen van zo’n krappe bocht lekker omdat je technisch vooruitgang boekt. Je voelt dat je lichaam en je schaatsen met elkaar kloppen en dat er gebeurt wat je in je hoofd hebt zitten. De bocht loopt gewoon. Je hoeft in feite niet te werken.
En neem dan nu de training van dinsdag. Wederom stap ik het ijs op met een doel en wederom focus ik mij daarop. Maar op de één of andere manier wil het niet lukken… Mijn lichaam en schaatsen kloppen niet met elkaar en ik kan de knop niet vinden waarmee ik dat om kan zetten.
Tja, wat doe je dan? Je kan de hele training balen (wat ik vaak gedaan heb) maar nu probeer ik het los te laten. Ik denk maar even nergens aan en sla gewoon elke keer linksaf. Gewoon schaatsen. Toch sta ik dan woensdag weer op de ijsbaan met nieuwe doelen en nieuwe zin. De ene dag is de andere niet en woensdag kan ik het gevoel van maandag weer terugkrijgen.
Elke dag is dus anders, ook al sla ik weer linksaf. Ik ben elke dag opzoek naar het gevoel van perfectie. Uitdagingen liggen iedere dag weer voor het oprapen en de ontwikkeling die ik daardoor onderga vind ik verre van saai. Serieus?
Dat is het zeker, er moeten prestaties voorvloeien uit al die trainingen. Maar dat neemt niet weg dat er geen lol in het spel is. Het zien van de wereld, de koffiemomentjes, de standaard grapjes in de kleedkamer en het moment dat je jezelf Europees Kampioen mag noemen…
Ik sla dan elke dag linksaf, maar misschien rijden jullie wel elke dag lang rechtdoor over de A12 naar het werk, zien jullie elke dag dezelfde mensen en gaat het werk elke dag weer verder waar het gisteren gebleven was. Is dat dan saai, of slaan we in feite allebei elke dag linksaf en zien we uitdagingen? Maare, die kou… Daar hou ik dan weer niet zo van.