Elisa Dul: 'Hopelijk valt in 2026 alles op z'n plek voor mij'

De realiteit is anders, al sinds 19 december. Een vrijdagavond waarop de meiden van Albert Heijn Zaanlander in Thialf een laatste testje zullen afleggen, ter voorbereiding op de alles-of-niets show om olympische startbewijzen. Elisa Duls naam komt voor op de startlijst van de 500 en 1000 meter. En na de races staat ze ook vermeld in de uitslagen. DNF op de 500 meter. WDR op de 1000 meter. Afkortingen die verder niets zeggen. Niet gefinisht, dat gebeurt zo vaak, om van teruggetrokken maar te zwijgen.

Op die bewuste vrijdag komt er een abrupt einde aan Elisa’s schaatsseizoen. Ze valt nadat er een punt van een schaats in het ijs hapt, schuift de veiligheidskussens in en voelt meteen dat het foute boel is. Wat heet: een dubbele beenbreuk. De letters OKT zullen vast als in een flits door haar hoofd schieten, maar zijn er ook net zo rap weer uit verdwenen. Dat toernooi en daarmee de Winterspelen van Milaan kan ze vergeten. Heel vette pech.

Elf dagen later. ‘Het gaat naar omstandigheden wel oké. De pijn wordt gelukkig minder dus dat scheelt al een hoop’, bericht Elisa, die gerust even telefonisch een stand van zaken wil geven, ter afsluiting van het jaar. “Het is niet de leukste situatie waarin ik zit, en dat is zacht uitgedrukt. Maar ik ben blij dat alles weer netjes aan elkaar zit. Dat geeft vertrouwen voor het herstel.”

Er is tijdens de twee uur durende operatie – nog dezelfde avond – een plaatje op haar kuitbeen aangebracht, een pen in het scheenbeen en een aantal schroeven aan de onderkant van het enkelgewricht. “Daags na de operatie heb ik er foto’s van gezien. Het is een heel bouwpakket geworden. Ik ben blij dat ik zo snel ben geholpen, want voor het herstel is dat het best. Ik mocht de eerste twee weken mijn been alleen ‘aantippend belasten’. Ik kan m’n voet neerzetten, maar er geen druk op uitoefenen. Volgende week moet ik terug naar het ziekenhuis, dan worden de hechtingen verwijderd en krijg ik airwalker (een soort medische schoen, red.) waarmee ik de belasting mag opvoeren tot zo’n vijftig procent. Volgens de dokter is na zes weken alles weer volledig belastbaar.”

Schaatsen is op een laag pitje gegaan? Praktisch gesproken zeker, maar het OKT heeft veel van haar aandacht opgeslokt. Tussendoor is de weg terug naar wat ze zo graag doet ook ingezet. “De focus ligt echt op herstel, elke dag ga ik na hoe het voelt, wat ik al kan doen. Ik heb een paar oefeningetjes gekregen van de fysio waarmee ik de gehele dag bezig ben. Vooral thuis ja. Een keer ben ik naar Thialf geweest, om de drie kilometer te bekijken. Dat was een aardige opgave, en best confronterend. Want het is de afstand die ik zelf heel graag had willen rijden. Dan is het mooi ’m live te kunnen zien. En moeilijk tegelijkertijd. Je ziet hoe iedereen in vorm is, hoe de ploeggenoten persoonlijke records schaatsen. Dan denk je als ik nou eens zelf aan de start zou hebben gestaan, waarom zou dat bij mij ook niet hebben gekund? Op hetzelfde moment til je je been op, voel je hoe er pijnscheuten doorheen trekken en weet je dat het gewoon niet mogelijk is geweest.”

De NOS heeft overal bovenop gezeten met de camera’s. Zo is schaatsminnend Nederland deelgenoot geworden van de intense vreugde nadat Bente Kerkhoff dinsdag na de vijf kilometer alle stress van zich af voelde vallen. Overmand door de tranen besprong een dolgelukkige teamgenoot Merel Conijn haar. ‘We gaan met z’n drieën naar de Spelen!’, toeterde ze in het gezicht van de nog volledig beduusde Kerkhoff. Elisa heeft de beelden ook gezien. “Ja, met z'n vieren op de Spelen, dat zou het mooiste scenario zijn geweest. Maar dat was al in duigen gevallen voordat het OKT überhaupt was gestart. Ik vind het geweldig hoe die meiden hebben gereden en dat ze met z’n drieën – en Jorrit Bergsma niet te vergeten – naar Milaan mogen. Weet je, ik kan van goede ritten genieten, waarin iemand boven zichzelf uitstijgt. Al blijft het een dubbel gevoel."

2025 is op een zucht na voorbij. De jaarwisseling viert ze bij Marijke Groenewoud. Daar zal voldoende tijd zijn om nog even het OKT de revue te laten passeren, en daarna vooruit te blikken. “Ik hoop dat ik mijn portie tegenslag nu wel heb gehad”, zegt Dul die naar eigen zeggen nooit eerder wat heeft gebroken. “D’r is een keer een schouder uit de kom gevlogen. Dat was een kwestie van terugzetten. Vervelend, maar niet meer dan dat. Ik kijk ernaar uit straks weer lekker te kunnen opbouwen. Hopelijk valt alles dan op z’n plek voor mij, dat zou fantastisch zijn.”