Eerherstel sleutelwoord voor Nederlanders op de ploegachtervolging

Nederlandse schaatsers hebben zich zelden zorgen hoeven maken over het aantal beschikbare plaatsen op de Olympische Spelen. Dat was steevast het maximale. Maar inmiddels zitten er toch wat haarscheurtjes in dat vertrouwen. Oók op de ploegachtervolging. Salt Lake leverde een vijfde plaats op voor de vrouwen en een zesde plaats voor de mannen – die laatste nog met dank aan een val van de Italianen. En dat terwijl het cruciaal is in de stand van de wereldbeker bij de eerste zes te eindigen.

Die zorgen waren er wellicht nog het minst als het de vrouwen aanging, ook al was er dan een teleurstellend resultaat in Salt Lake. Oranje zakte een week geleden aardig door het snelste ijs op aarde, en de vingers wezen daarbij al snel naar Elisa Dul. De rijdster van AH Zaanlander verving haar ploeggenote Marijke Groenewoud, kwam laat in de Verenigde Staten aan en kon in de race vervolgens niet echt mee met Joy Beune en Antoinette Rijpma-De Jong. Dat moest met Groenewoud weer in de gelederen toch in orde komen.

Dat bleek in Calgary te kloppen. Al in de eerste rit zette Nederland met 2.52,52 een tijd waarop het ene na het andere land de tanden stukbeet. De Canadese trein kwam nog het dichtst in de buurt, maar moest uiteindelijk ook zestien honderdsten toegeven.

,,Een klein verschil’’, erkende Joy Beune voor de camera van de NOS. ,,Maar winnen is winnen. De Canadezen reden ook heel goed en maakten het op het einde nog spannend. We hadden niet veel over, maar dit resultaat geeft wel vertrouwen.’’

Marijke Groenewoud keerde dus weer terug, en dat was ook tot genoegen van de Friezin zelf. ,,Ik ben blij dat ik weer rijd, vind de ploegachtervolging ook echt leuk. En we hebben goed gereden. Dat geeft zelfvertrouwen.’’

Ook het vertrouwen dat het met die plaatsing voor de Spelen als land wel goed zit, want dat kan na deze overwinning eigenlijk niet meer fout gaan.

Zo riant staan de mannen van Oranje er nog niet voor, maar in Calgary werd wel een hoop terrein herwonnen na de moeizame prestatie in Salt Lake. Daar ligt natuurlijk wel een mooie parallel met de vrouwen, want ook in het mannelijke trio werd een week eerder gereden met een invaller, Tjerk de Boer. Dat leverde ook nog wel wat chagrijn op, vanwege zowel klassering, als tijd en de race zelf. Ook daar werd gewezen naar de invaller, maar dat viel slecht bij bondscoach Rintje Ritsma. Hij riep met name Chris Huizinga tot de orde. ,,Een ploeggenoot val je niet af’’, vond Ritsma. ,,En Huizinga moet zelf ook gewoon beter rijden.’’

Nou, dat deed Huizinga. Met opnieuw Beau Snellink en nu weer ouderwets Marcel Bosker als derde man zette Nederland direct een prima tijd neer: 3.38,65. Die kwam vooral tot stand dankzij een sterk middenstuk waar Huizinga de rondetijden behoorlijk omlaag boog. Het was ook een tijd waar veel landen de tanden op stukbeten. Uiteindelijk waren de Fransen zes tienden sneller en haalden de Amerikanen er een hele hap vanaf. Zij noteerden een baanrecord: 3.35,34.

Blij mee, stelde Marcel Bosker, die startte op kop en die later overgaf aan Huizinga. ,,Voor nu hebben we het goed gedaan. Belangrijke punten gepakt en heel belangrijke plek binnengehaald voor de Spelen als het goed is’’, vertelde Bosker aan de NOS. ,,Wel zonde dat er net voor onze rit werd gedweild, waardoor we op wat slappe drab reden. Hadden ze voor mij niet hoeven doen, want dat scheelt misschien net het verschil met de Fransen.’’

Huizinga was ook beter te spreken dan een week eerder. ,,We proberen iedereen in de kracht te zetten en met deze variant sparen we mij een beetje voor de laatste rondjes. Denk dat we nu moeten doorbouwen hierop. De opening kan nog wel harder en ook in de laatste ronde valt er nog wel iets te winnen. Maar voor nu is het goed genoeg.’’

Vind uitslagen vrouwen hier

Vind uitslagen mannen hier