Het is fijn om even in het stadion te zijn en de sfeer te proeven. Vandaag is het dan eindelijk begonnen. Het EK in ‘ons’ Thialf. Vanaf de zomertrainingen heb ik deze wedstrijd in mijn hoofd. Als ik er doorheen zat en het zuur bij wijze van spreken uit mijn oren kwam, dacht ik aan deze wedstrijd. Aan een Thialf vol met enthousiaste toeschouwers, een strakke ijsvloer en ik, die uiteraard de sterren van de hemel zou rijden.
Twee maanden voor het EK schoot het in mijn rug… Potverdikkie. Pijn en niet kunnen schaatsen was het gevolg. Ik kon wel hardlopen en op die manier hield ik mijn conditie redelijk op peil. Tijdens de rondjes door het bos zag ik in mijn gedachten voor mij hoe ik wilde schaatsen. Echt schaatsen kon ik niet, dus ik probeerde de beweging te visualiseren. En weer kwamen de gedachten aan het EK naar boven. Die wedstrijd wil ik rijden, daar wil vlammen.
Gelukkig waren er bedreven fysiotherapeuten in mijn beurt en door intensief behandeld te worden en veel oefeningen te doen kon ik 2 weken voor het EK weer het ijs op. Poeh, ik kneep hem wel even hoor. Het zal mij niet gebeuren dat ik de wedstrijd waar ik de hele zomer al van droom, niet kan rijden…
Ik stond dus weer op het ijs. De relay was het onderdeel waar ik tijdens het EK op uit zou komen. Een verschrikkelijk mooi onderdeel. De kers op de slagroomtaart. Het finalenummer. Veel snelheidstrainingen en relays rijden was wat ik deed. Het ging al vrij snel goed en ik begon steeds meer naar het EK toe te leven. Soms werd ik ineens zenuwachtig en schoot de adrenaline door mijn lijf. Dan was ik weer heel rustig en had er alle vertrouwen in.
En nu zit ik dan hier. Op de tribune, te kijken naar de eerste dag van het EK in Thialf. Er zitten enthousiaste mensen en er ligt een strakke ijsvloer. Morgen mag ik het ijs betreden.
Het is zaterdag. De dag van de halve finale. ’s Ochtends, rond een uur of 11 kan ik 10 minuten inrijden. Dat inrijden is een vast ritueel. Ik stap het ijs op en rijd even wat rondjes voor mezelf. Ik voel het ijs en mijn ijzers. Daarna rijd ik twee steigerungen om wat snelheid en power in mijn benen te krijgen. Vervolgens twee bochtversnellingen om de felheid erin te krijgen en dan kijk ik nogmaals rond in het stadion.
Vandaag mag ik lekker racen en doen wat ik leuk vind! Om 18:00 uur begint de relay dus na het inrijden ging ik eventjes terug naar het hotel. Eten, uitrusten en mijn schaatsen in orde maken is dan wat ik doe. Om 15:30 uur kan ik mijn rust niet meer bewaren en ga ik op weg naar de ijsbaan. Ik wil de races zien en de sfeer proeven. Het is nog drukker dan vrijdag en het publiek is super enthousiast en ze maken genoeg kabaal.
Na een off-ice warming-up is het tijd om mijn schaatsen, helm, handschoenen en bril mee te nemen naar de heatbox. Tijdens het schaatsen aan doen neem ik de race altijd in mijn hoofd door en herhaal ik de tactiek die we van te voren met de coach overlegd hebben. Ook zie ik mezelf schaatsen en dan ben ik er klaar voor. We mogen het ijs op en het publiek begint uitzinnig te applaudisseren.
Zenuwen voel ik wel, hoor, en de adrenaline stroomt door mijn lijf. Ik heb er echt ontzettend veel zin in. Het startschot is gegaan en ik zie dat Annita direct als eerste de bocht in gaat. De zenuwen zijn weg en ik weet wat ik moet doen! De race verloopt prima en met een forse voorsprong winnen we onze halve finale. Yes! Dat ging top en ik ben tevreden over mijn eigen rijden. Ik voel opluchting omdat we geen fouten gemaakt hebben en ik ben blij dat we de finale hebben gehaald. Morgen finaledag.
Het is zondag. De wekker gaat om half 9 en ik denk direct aan de finale. Meteen voel ik ook kriebels in mijn buik. Na een lekker ontbijtje in het hotel in Wolvega, ik had wel een beetje moeite met eten, pak ik mijn laptop en ga ik nog even op bed zitten. Ik lees wat mailtjes en bekijk de halve finale van gisteren en dan gaan we op weg naar de ijsbaan. Wederom 10 minuten inrijden en dan begint het lange wachten op de finale…
Eerst weer goed lunchen en dan wat liggen in de topsporthal, kijkend naar de tv waar de races op te zien zijn. Even langs mijn ouders op de tribune en dan komt de finale al gauw dichtbij. In de kleedkamer bespreken we met ons vieren en onze coach Jeroen de tactiek voor de finale door.
Daarna doen we nog even wat gezamenlijke warming up oefeningetjes en dan pakken we onze spullen om richting de heatbox te gaan. Er zitten nog meer mensen dan op zaterdag en ik heb het echt nog nooit zo druk in onze hal gezien. De sfeer is top en het publiek is klaar voor de climax. We gaan voor de overwinning!! Ik heb weer gezonde zenuwen en ben ontzettend hyper! Van de race zelf weet ik niet zoveel meer, maar nadat Jorien over de finish kwam en we goud hadden gewonnen was ik echt ontzettend blij!
Ik hoorde het publiek uit z’n dak gaan en Yara, Annita en Jorien staken allemaal hun armen in de lucht van blijdschap. We waren de favoriet en we hebben die favorietenrol waargemaakt. We waren bestand tegen de druk en we zijn nu Europees Kampioen. Wauw! We reden kort een ererondje om naar het publiek te zwaaien en dat vond ik echt stoer!
Het feestje was helemaal compleet toen de mannen ook goud haalden. We hingen over boarding heen om ze naar de overwinning te schreeuwen en het publiek beleefde de climax waar op was gehoopt. Doordat er zoveel mensen op de tribune zaten werden de overwinningen echt nog mooier!
Europees Kampioen… Een droom die uitkomt…