Het was wel weer spannend hoor, de eerste wedstrijd… Van de zomer hard gewerkt, goed getraind en al goede resultaten in trainingen geboekt.
Maar dan die wedstrijd. Ik verwachtte veel van mezelf omdat de trainingen zo goed gingen. Alleen is een training totaal anders dan een wedstrijd. Ik moest er echt even inkomen op de 1500 meter. De interactie, goede positie kiezen, op mijn intuïtie afgaan en effectief blijven schaatsen.
Gelukkig is de KPN International Invitation Cup altijd een wedstrijd waar je veel races kunt rijden. In totaal ben ik zestien keer van start gegaan en dat is slopend, maar ideaal als voorbereiding op de World Cups.
Na de 1500 meter mocht ik in de A-finale mijn kunsten vertonen op de 500 meter en daarna stond de 1000 meter op het programma. Genoeg geoefend dus om op de World Cups nog veel beter te gaan presteren!
Zondag 16 oktober staan wij op Schiphol om het vliegtuig naar Salt Lake City te pakken. Op naar het snelste ijs van de wereld! Daar ben ik al eens eerder geweest en dat doet mij denken aan een kleine blunder die ik eens heb gemaakt met een zakje aardappelen…
In Heerenveen ben ik gekocht. Daar ben ik voor de helft geschild, gewassen en gekookt. Mijn andere helft ging in een zakje. Om mij weg te gooien is namelijk ook zo zonde. Dat zakje ging weer een in een ander tasje. Een tasje met een rugkussentje. Samen met een grote trolley en een kleine trolley ging ik de auto in.
Op weg naar Zoetermeer. Daar zouden mensen weleens heel blij met mij kunnen zijn. Eenmaal aangekomen beland ik met de andere tassen in de hal. Na een nachtje geslapen te hebben ga ik de auto weer in. Waar zouden we heengaan?
Ik kom aan bij een groot complex en in een grote hal. Schiphol, lees ik. Bij een balie raak ik mijn vriend de grote trolley kwijt. Ik zie hem op een lopende band verdwijnen. Ik ga door de paspoortcontrole Schiphol verder in.
Bij de gate beland ik zelf ook op een lopende band. Ik ga door een tunnel en aan het eind van de tunnel word ik meegenomen het vliegtuig in. Dit wordt mijn eerste keer vliegen. Best spannend.
Na zo’n zes uur vliegen en met oren die dicht gaan en weer open poppen, ben ik ineens op een ander vliegveld en in een ander werelddeel. Ik hoor een andere taal om mij heen.
Even later kom ik mijn vriend de grote trolley weer tegen. Hij wordt van een lopende band gehaald en samen gaan we een bus in. Na een tijdje komen we bij een hotel aan. Ook daar gaan we naar binnen en we komen op een hotelkamer.
Ik kijk vanuit het raam naar de bergen en naar een drukke straat onder mij. Starend door het hotelraam vraag ik mij af of mijn familie ooit zo ver weg is geweest en of de mensen hier, mij ook lekker zullen vinden.
Lang kan ik over deze kwestie niet nadenken. Ik word opgetild en raar aangekeken. "Wat doe jij nou hier? Heb ik je per ongeluk helemaal meegenomen? Goede controle op de vliegvelden…"
Dan val ik heel hard naar beneden. Met een bonk kom ik stil te liggen. Ik voel mij helemaal beurs. Het is donker hier binnen. Pikkedonker…Waar ben ik? Gesmokkeld en daarna weggemoffeld in een Amerikaanse vuilnisbak?!