Stoppende diesel Kurt Wubben wint zijn laatste natuurijswedstrijd
De geschiedenis herhaalde zich in Falun, zij het met een paar kleine verschillen. Vorig jaar won Kurt Wubben ook al de finale van de Grand Prix. Plaats van handeling destijds het Finse Kuopio, zijn pak was dat van TNT Express en de zege was vooral de kroon op zijn seizoen. Nu lag de ijsvloer in Zweden, droeg Wubben het pak van Groenehartsport.nl en voorzag hij met zijn overwinning zijn afscheid van een gouden rand.
Eigenlijk was het scenario onvoorstelbaar. Kurt Wubben is geen dromer, maar ergens moet hij misschien wel eens gedacht hebben aan een afscheid met een zege. Dat klopte, gaf de Zuid-Hollander volmondig toe. "Maar dat had ik niet hier gedacht. Eerder straks in Heerenveen." Want hij is, vervolgde Wubben, eigenlijk geen man van natuurijs. Meer van kunstijs. Daarop boekte hij ook de meeste zeges van zijn indrukwekkende loopbaan.
Toch is hij in de beleving bij velen juist wél verbonden met natuurijs. Misschien omdat de verrichtingen van Wubben op die ondergrond altijd een sterk heroïsch gehalte hadden. Neem die overwinning van vorig seizoen in Kuopio. Barre omstandigheden, polaire temperaturen en een race waarin alleen de sterkste overbleven. En Wubben was de allersterkste. Met een volledige ijsbaard en de onvermijdelijke pegel sierde hij de voorpagina’s van de dagbladen. Dát blijft de mensen bij.
Hij heeft, bekende Wubben terwijl hij op een bankje zat bij te komen, ook een klik met Zweden. "Ik voel me hier thuis, en dat begint meteen al als ik uit het vliegtuig stap. Op het ijs voel ik me ook prettig. Op de een of andere manier presteer ik hier altijd goed. Geen idee waar dat aan ligt. Op de Weissensee kan ik er niets van en een heleboel anderen wel, hier kan ik er wel iets van en een heleboel anderen niet. Zo ligt het ongeveer."
De heroïek zal in ieder geval ook verbonden blijven met deze overwinning van Wubben, want makkelijk was het allemaal zeker niet op het Runn-meer. Waar een week eerder nog een grote groep massaal na de streep reed na 200 kilometer, waren er dit keer al flink wat verworden tot hoopjes ellende nog voor de teller de 100 kilometer was gepasseerd.
Net als een jaar eerder speelde kou veel rijders parten. De thermometer ging in de nacht voor de wedstrijd nog even flink onderuit, en vlak voor de start werd er negentien graden onder nul gemeten. Verder waren de omstandigheden ideaal. De zon stond de hele dag aan een strakblauwe hemel, en van de harde wind een dag eerder was niets meer te merken. Maar er werd wel gewoon flink gekoerst, waarbij al redelijk vroeg in de wedstrijd een grote groep zich afscheidde van het peloton. Die groep scheurde meerdere malen weer uiteen, waardoor uiteindelijk een groep van vijf sterke mannen overbleef: Douwe de Vries, Bram Bruschke, Koos Kortekaas, Ruud Borst en Kurt Wubben.
"Een mooi groepje", vond Wubben. En een gezelschap waarin hij naar eigen smaak slechts van twee mensen iets te vrezen had. "Douwe de Vries en Ruud Borst. Douwe is gewoon snel en Ruud is altijd een linkmiegel. Daar wil ik niet mee naar de streep rijden." En dus had Wubben een plannetje gesmeed. "Ik wilde op vijf kilometer van de streep wegrijden op het moment dat De Vries van kop af kwam. Kon ik in mijn optiek één keer proberen. Als het mislukte, was het over. Maar het ging goed. Ik pakte snel een flinke voorsprong, al heb ik echt niet meer durven omkijken. Heb ik ook niet gedaan tot ik over de streep was."
De gedachten waren dus in de koers nog wel eens afgedwaald naar twee jaar geleden, toen Wubben op weg leek naar een prachtige zege op het Runn-meer, maar een voorsprong van dik zes minuten met nog één ronde te gaan niet voldoende bleek. Wubben ging volledig kapot en eindigde ver achter winnaar Ruud Aerts. Lachend: "Toen was ik al honderd kilometer voor de streep weggereden. Nu leek vijf me daarom meer dan voldoende. Maar inderdaad, die race is me wel altijd bijgebleven. Als ik er eentje uit mijn loopbaan mocht overdoen, was het die."
Daarvoor krijgt hij niet meer de gelegenheid. Wubben stopt. Nog twee races op het kunstijs van Groningen en Heerenveen en dan is het – een paar dagen na zijn 39ste verjaardag – voorbij. En nee, hij gaat niet meer twijfelen. "Mijn besluit staat vast. En mooier dan dit kan het niet worden. Eigenlijk zou ik gewoon nu meteen moeten stoppen, maar ik wil graag in Heerenveen nog iets laten zien."