Zo tekende Carla Zielman voor haar derde zege in evenveel wedstrijd die meetellen voor de Grand Prix. Eerder was ze al de beste in de Aart Koopmans Memorial en in de Alternatieve Elfstedentocht, beide op de Weissensee. Maar ook op het Zweedse natuurijs kan Zielman dus uit de voeten, en ook daar zette ze de concurrentie op achterstand.
"Nog eentje te gaan", verzuchtte Zielman net na haar finish. Die ene is de finale, zaterdag ook op het Runnmeer bij Falun. "Daarin moet ik toch nog wel even uitkijken", wist Zielman. "Ik heb er dan wel drie gewonnen, maar Mariska Huisman is drie keer tweede geworden. Het verschil is dus nog maar klein. En nu ik drie races heb gewonnen, wil ik natuurlijk ook dat klassement."
Daarom was Zielman er ook als de kippen bij om aan te pikken op het moment dat ze een serieuze kopgroep gestalte zag krijgen. Ze ging er vandoor in het gezelschap van Mireille Reitsma, Mariska Huisman en Erna Last-Kijk in de Vegte. Dat was al heel vroeg in de wedstrijd. Te vroeg, vond Zielman.
"Ik had echt zoiets van 'wie verzint dit?'. Want het was echt nog heel erg ver. Ergens halverwege heb ik me nog afgevraagd waar we in vredesnaam mee bezig waren, maar daarna begon de voorsprong te groeien en kreeg ik vertrouwen in de goede afloop."
In de kopgroep was de samenwerking in ieder geval uitstekend. De vier vrouwen waren vastbesloten met dit kwartet naar de streep te rijden, en dat uitte zich ook in andere dingen. Onderweg werden eten en bidons gedeeld, en dat gebeurt doorgaans niet bij vrouwen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Al ruim voor de finale was daardoor duidelijk dat het pelonnetje – er startten slechts 24 vrouwen op het Runnmeer – geklopt was.
Daarmee werd het sein gegeven voor het spel van MK Basics. De ploeggenotes Reitsma en Last-Kijk in de Vegte maakten een afweging van hun kansen en kwam tot de conclusie dat de opties beperkt waren.
"Wij waren wel met twee, maar we hadden wel Zielman en Huisman mee. Dat zijn gewoon twee meiden die een goede sprint hebben, maar ook sterk genoeg zijn om hard door te rijden", stelde Reitsma. "We hadden daarom geen andere keuze dan te proberen ze te breken, en dat hebben we ook gedaan. Alleen is het niet gelukt."
Reitsma en Last zagen hoe Zielman en Huisman hun aanvallen steeds weer pareerden. Reitsma: "Op een gegeven moment zie je ze wel moe worden, maar toen waren we er al bijna." Last probeerde het nog even alleen, en kreeg een klein gaatje.
"Die poging deed ik eigenlijk al met m’n laatste adem, maar toen ik werd teruggehaald was het echt over met me", aldus Last. Met haar derde plaats kon Reitsma enigszins tevreden zijn, stelde ze. "Al was ik liever samen met Erna derde geworden. Maar dat kan nu eenmaal niet."
Mariska Huisman constateerde in de laatste honderden meters dat haar stilzwijgende verbond met Zielman naar de haaien was. "We hadden samen al die aanvallen gepareerd, maar als de streep in zicht komt, is het ieder voor zich." Ze zag hoe Zielman te snel voor haar was. Alwéér. "Tja, Zielman wint drie keer, ik word drie keer tweede. Maar daar was vandaag niets op af te dingen. Carla was echt de sterkste."
Maar soepel ging het bij haar allerminst meer, bekende Zielman. Net als haar medevluchters en de andere vrouwen in het peloton voelde ze de vermoeidheid van een zware week Weissensee, gevolgd door een pittige week op Nederlands natuurijs.
"Het pijpje is leeg", bekende ze. "Ik ben moe, stijf, maar moet doorgaan. Dat geldt voor iedereen. Ach, nog eentje op natuurijs en twee op kunstijs en dan zijn we klaar. Even doorbijten nog."