De pijn van het afscheid
Ik had een enorm moment van herkenning afgelopen weekend. Paulien van Deutekom die vertelde dat ze stopt met schaatsen. Oei! Dat deed Paulien echt pijn! Ik kon het zien.
Daar stond ze nog één keer, in de tunnel van Thialf, met op de achtergrond blije, tevreden collega-schaatsers die je voorbij lopen. Zo nu en dan is er eentje die jouw wel ziet staan en geeft je dan snel een knikje, maar toch je staat er volledig alleen voor.
Jij, tegenover een camera die elke trek op jouw gezicht probeert te pakken. De verslaggever vragend naar de bekende weg. Wiebelend van je linker been op je rechter been, zoekend naar precies de juiste woorden, terugdenkend aan je eigen succesmomenten maar ook aan het verdriet dat het nu niet meer gaat zoals jij wilt. Je voelt de tranen elke keer komen, maar het mag nog niet. Eerst je verhaal, de pijnlijke zin die door je hoofd spookt druk je elke keer weg.
Ja, het schaatsen is echt supermooi en ook het trainen is geweldig om te doen, maar het loopt nu gewoon even niet meer. Jje hebt nog wel plezier, maar de wedstrijden, tja, daar draait het om hè, weet je. De vraag van de reporter wat je nu denkt te gaan doen omzeil je nog even door te vertellen dat je deze wedstrijd in Thialf natuurlijk fantastisch is om te rijden en ja, dat je natuurlijk ook liever wat harder had gereden. En dat je…
De reporter houdt vol en probeert voorzichtig te vragen wat nu de volgende stap is. En dan merk je dat het echt niet meer te houden is. En dan komt het, je slikt een keer, de eerste traan rolt over je wang, happend naar wat lucht spreek je de woorden: "ik heb besloten om te stoppen met schaatsen! Het is mooi geweest zo". En dan druppelen de tranen. Die zin is eruit. Dat lucht op.
Je blijft altijd maar vrolijk en positief en probeert onbevangen te blijven, maar toch, al weken hing deze keuze als een zwaard van Damocles boven je hoofd. En nu eindelijk was het zover. Je hoopte stiekem dat je ineens weer hard zou schaatsen maar diep in je hart wist je het eigenlijk al. Het is klaar. Over. Einde van je schaatscarrière.
En het was een mooie schaatscarrière. Met als absolute hoogtepunt de wereldtitel allround in 2008 in Berlijn. Daar werd De Deut een begrip. En ik was er bij, als analist van de NOS. En ik weet dat ik tijdens de vijf kilometer bijna een nekhernia heb opgelopen omdat ik Paulien's race niet op het scherm wilde zien, maar in het echt. Wat ervoor zorgde dat ik bijna achterstevoren op mijn kruk naar de race keek.
En het was het meer dan waard. Na jarenlang hard trainen, met pieken en dalen flikte ze het daar op die zondag middag in het Sportforum in Berlijn. Wereldkampioen!
Wat veel mensen niet weten is dat Paulien al van jongs af super hard trainde, steeds beter werd en op een gegeven moment de keuze maakte haar vertrouwde team van Wim Nieuwenhuizen te verlaten. Ze maakte de overstap naar het gewest Zuid-Holland, naar een ander trainingsregime en ander materiaal en ging met sprongen vooruit. Ze plaatste zich voor De Spelen in Turijn en kreeg het volgende seizoen een opleidingsplek bij TVM. We spreken hier over mei 2006.
Binnen TVM ontwikkelde ze zich in de schaduw van Ireen Wüst en zo goed dat ze harder en harder ging schaatsen. Met als hoogtepunt dus haar wereldtitel in 2008. Het jaar erop ging het wat minder en het daaropvolgende seizoen beëindigde ze vroegtijdig door overtraining.
Jac Orie van Control zag er een uitdaging in Paulien weer op haar oude niveau te brengen. De plaatsing voor de laatste serie World Cup's dit seizoen is het maximale dat zij eruit heeft gehaald in de laatste drie jaren van haar carrière. Maar dus niet genoeg. Het is mooi geweest besloot ze dit weekend. En ook ik voelde de pijn van het afscheid.
Paulien ik heb van je genoten door de jaren heen. Bedankt! En veel succes in jouw nieuwe toekomst!