Jan Blokhuijsen kijkt uit over Machu Picchu
Gele koorts, hepatitis A en B, buiktyfus en malaria, de lijst met voorgeschreven vaccinaties voor Peru is lang. Weinig topsporters zullen dan ook – na een lang en zwaar seizoen – hier hun batterij op willen laden. Ik ben daar een uitzondering op. Voor mij geen vakantie in een decadent beachresort. Dit jaar wilde ik iets op mijn bucketlist door kunnen strepen: Machu Picchu!
Mijn reis begint in Cuzco. Ooit de hoofdstad van het machtige Incarijk. Nu een van de grootste toeristische trekpleisters van Peru. Met hun Lonely Planet en alpaca-souvenirs herken je ze uit duizenden. Ik ben daar geen uitzondering op. Het scheelt dat mijn nichtje Spaans spreekt. Toeristen worden hier namelijk aan de lopende band afgezet. Geef ze eens ongelijk. Met de komst van de Conquistadores is de bevolking van Peru eeuwen lang uitgemolken. In dat licht voel ik me als Europeaan toch een beetje bezwaard om het onderste uit de kan te halen. Peru mag best iets aan mij verdienen.
De eerste dagen is het afzien. Cuzco ligt namelijk op 3360m hoogte. De hoogtestages die ik het afgelopen seizoen heb gehad mogen niet baten. De pilletjes tegen hoogteziekte bieden uitkomst. Na een paar dagen acclimatiseren wagen we ons aan de tocht naar de verloren stad.
Macchu Picchu spreekt tot de verbeelding. Een oude Incastad op 2470m hoogte. Bijna volledig aan het oog ontrokken, huisden er vijfhonderd jaar geleden de Inca koning en zijn gevolg. Wanneer je tussen de ruines en grazende lama’s loopt, waan je je even vijfhonderd jaar terug in de tijd. Het tegenkomen van een paar Amerikaanse toeristen maakt echter snel een eind aan deze illusie...
Ik ben een man van de natuur. Ik kom graag buiten. Het is voor mij dan ook waanzinnig om midden in het Andesgebergte, over één van de zeven wereldwonderen uit te kijken. Op een plek als deze kom ik volledig tot rust.
Turend in de verte laat ik mijn gedachten gaan. Groene bergen en rotsige ruïnes maken plaats voor ijs. Ik kijk terug op een mooi seizoen. De overstap naar TVM bracht alles waarop ik gehoopt had. Mijn internationale doorbraak is een feit. Ik kan het niet helpen dat mijn gedachten naar volgend seizoen afdwalen. Ik wil harder trainen en nog meer voor de sport laten dan afgelopen jaar. Maar nu nog even niet. Eerst nog even twee weken van mogen en geen moeten. Ik zou bijna vergeten waar ik nu ben.
Dat stilstaan vind ik soms moeilijk. Topsport is eigenlijk constant vooruitkijken. Je neemt geen genoegen met wat je hebt, je wil altijd meer. Dat maakt genieten en stilstaan wel eens moeilijk. En dat is jammer. Op vakantie gaat dat altijd wat makkelijker. Helemaal in land als Peru dat qua geologische diversheid zijn gelijke niet kent. Genieten in Peru en in de Andes het bijzonder, is dan ook vrij simpel. Slechts een kwestie van naar beneden kijken.