Het was alweer de 27e keer dat Henk Ymker en zijn kompanen een wedstrijd in het Overijsselse stadje organiseerden. Bewonderenswaardig is hun inzet en motivatie.

In 2005 mocht Steenwijk het NK organiseren. Maar dat was nog steeds geen reden om er na al die jaren een punt achter te zetten. Zoals helaas bij andere NK locaties nog wel eens van toepassing is.

Hopelijk zal in Steenwijk die punt er achter ook nog lang niet gezet worden. Want sinds 1994 kreeg de wedstrijd een extra dimensie. De bevreesde Klim werd in het parcours opgenomen. Eigenlijk is het niet zoveel.

Ongeveer 300meter stijgende weg op een parcours met totale lengte van 2,4km. Het is geen berg, het is geen heuvel en ook geen viaduct. Een stijgingspercentage is niet bekend. Maar op den duur gaat de klim toch flink in de benen zitten.

De Klim ligt slechts op enkele kilometers van mijn huis. Tijdens een fietstraining kan ik het vaak niet laten de Klim even mee te pakken. Niet op het fietspad, maar over de weg. Zoals in de wedstrijd. Gewoon op de grote plaat. Zonder boe of bah te zeggen. Die ene keer stelt doorgaans niet zoveel voor. Maar op skates gaat het niet zo gemakkelijk. Dan wordt het toch meer klauteren. Vooral als er nog eens een paar scherpe demarrages om je oren vliegen. En op de een of andere manier is er altijd wel iemand bereid even flink gas te geven.

Zaterdag was het vooral de Europese kampioen op de marathon, Ingmar Berga, die de turbo’s goed wist te vinden. Toch was het Jouke Hoogeveen die zijn bijnaam, de lange adem, maar weer eens waar maakte. Hij was de sterkste en slimste in de finale. De finishfoto is meer dan fantastisch.

Een dolblije winnaar die eigenlijk niet meer op zijn benen kan staan. Met zijn ranke klimmersbenen is Jouke door een haag van mensen naar boven geknald. Gelukkig dit jaar geen massasprint in Steenwijk, maar een harde koers met een winnaar die solo aankomt. Jouke zal nog wel aan het genieten zijn, de rest van het peloton denkt al aan de 28e editie!