De gouden dekmantel van Xandra en Jens

Om te beginnen met de successen: wat een opluchting was er te bespeuren bij Jens van ’t Wout (en zijn onafscheidelijke broer Melle), toen hij eindelijk beet had zondag. De import-Fries van 24, door kenners intussen een seizoen of wat als de evenknie van gouddelver Xandra Velzeboer nagewezen maar qua medailletotalen nog heel ver van zijn leeftijdgenoot verwijderd, zegevierde op de 1000 meter zoals alleen de besten in deze avontuurlijke sport dat kunnen. Hoewel Jens met man en macht, dag in dag uit, schaaft aan zijn capaciteiten en mogelijkheden op het ijs, krijgt hij nog lang niet altijd voor elkaar wat de hersenen bedenken. Dat frustreert hem en maakt hem ongeduldig, soms tot wanhoop van de bondscoaches. Hij jaagt tegelijkertijd op William Dandjinou, de Canadees die momenteel een stuk effectiever (lees: meer winnend) zijn voetsporen nalaat in het circus, en heeft daarbij ongelooflijk veel haast. Die spoed, zo luidt het gezegde, is zelden goed. Want Van ’t Wout vergaloppeert zich nog met regelmaat, omdat de scoringsdrang dan te veel grip op hem krijgt.

Het kan ook goed aflopen, zo bleek op de slotdag van World Tour 3. Zo hachelijk als hij zich door de kwartfinale van de 1000 meter knokte, zo wervelend jakkerde hij vervolgens in de halve finale naar de grote eindstrijd, om daarin werkelijk niets of niemand in de buurt te dulden. Hij nam de leiding – zoals doorgesproken met de bondscoaches - en behield die negen ronden aan een stuk. De show van een man. Oogverblindend mooi.

“Een opluchting”, sprak Van ’t Wout uit de grond van zijn hart. “Ik was zo blij dat het er deze keer uitkwam, na het stroeve begin van de World Tour. Ik wist dat het erin zat. In Thialf rijd ik steeds superharde tempo’s tijdens de training. Maar ja, dan moet het wel een keer zichtbaar worden, hè. Daarom wilde ik hier ook keiharde tempo’s schaatsen, al wist ik niet hoe dat zou uitpakken in een veld met louter wereld- en olympisch kampioenen.” De namen van de mannen die mee de arena instapten, mogen gerust worden vermeld: Pietro Sighel (tweede), Steven Dubois (derde), Xiaojun Lim (vierde), Shaoang Liu (vijfde) en Daeheon Hwang (zesde). Hij greep allen onbarmhartig bij hun nekvel. Heel anders dan de wijze waarop Xandra Velzeboer haar ding naderhand zou doen, beide zeer indrukwekkend.

De relays brachten eveneens klinkende munt op. Eerst goud voor de vrouwen op hun aflossing, zondag kwam er een zilveren plak bij, na een keurig gereden mixed relay. Met een beetje fantasie had er een gouden schijf ingezeten, want de Koreaanse slotrijder Jongun Rim moest op de streep de pols van Van ’t Wout vastpakken om de Nederlander achter zich te houden. Het misbaar dat Jens maakte (ongewoon voor de kopman van Oranje die nooit protesteert) deed vermoeden dat er een onreglementaire actie was begaan door de Aziaat. Een penalty bleef uit; zelfs een nadere bestudering van videobeelden was niet aan de orde.

Met vier keer een huldigingsceremonie waarbij TeamNL betrokken was, leek de oogst na vier dagen geruststellend. Vier medailles: absoluut niet beroerd. Wat echter vooral op het individuele vlak een beetje schuurt is het gegeven dat podiumplaatsen dit seizoen op het conto komen van de reeds genoemde Velzeboer en Van ’t Wout. Jens stapte ziek het ijs op in Montréal en was geen schim van de fitte shorttracker uit Sintjohannesga. Oftewel: zodra hij ontbreekt, droogt de bron aan de mannenzijde van Oranje op. Daan Kos, Teun Boer, Melle van ’t Wout, noem ze allemaal op: ze trainen zich kapot, boeken ook vooruitgang, maar het is zoals Niels Kerstholt na het toernooi in Gdansk onderstreepte: “Ze hebben hun tijd nodig om die laatste stap(pen) te zetten.”

Bij de vrouwen is de situatie minstens zo verraderlijk. Xandra Velzeboer slaagt erin overal en altijd uit te blinken, A-finales te bereiken en met medailles huiswaarts te keren, maar wie volgt dat voorbeeld op korte termijn? Zus Michelle heeft het talent in huis om op afzienbare termijn aan te sluiten bij Xandra. Het ontbreken van voldoende ervaring in het rijden van de finales om de top-3 is vooralsnog een achilleshiel in haar ontwikkeling. “Ik had voor dit weekend de hoop dat het eindelijk zou gebeuren voor Michelle”, waren de woorden van Kerstholt zaterdagavond, nog voor de eindstrijd van de 500 meter waarin Michelle 24 uur later mocht aantreden. Ze kwam helaas van een koude kermis thuis, omdat ze als de nummer drie aan de finish werd geconfronteerd met een terechte penalty. Ze leverde wel het bewijs dat ze de top stukje bij beetje nadert, en dat is bemoedigend.

Zo krijgt TeamNL in elk geval een tweede vrouw die om de knikkers kan vechten. Niettemin blijft de spoeling erg dun, wetend dat de selectie in de breedte ontoereikend is voor het topniveau. Vergelijk de groep qua aantal met de Canadezen of Koreanen en het is direct duidelijk dat er sprake is van een wringend schoentje. Daarmee is niet gezegd dat meer mensen automatisch meer prijzen betekent, maar als Nederland over afzienbare tijd shorttracknatie nummer 1 van de wereld wil zijn, is kwantiteit ook gewenst. Die zou er bijvoorbeeld voor kunnen zorgen dat het streven naar maximale quotaplaatsen voor de Winterspelen (tien rijders maximaal) wat eenvoudiger kan worden bewerkstelligd dan nu aan de orde is. TeamNL dreigt namelijk in Milaan slechts twee rijders (vrouwen) op de 1500 meter te mogen inschrijven en twee mannen op de 1000 meter. Gelukkig is er nog een World Tour in Nederland (Dordrecht), komend weekend. Hopelijk klatert het goud (of medailles van andere kleur) van de daken. Of het de zorgen zal verlichten, is een tweede.

Alle uitslagen van dit weekend staan hier