Zijn politieke betrokkenheid ontstond tijdens Oliviers topsportjaren. Eerst geloofde hij dat succes louter hard werken was. Als ik het kan, kan iedereen het, dacht hij. Maar als snel kwam het besef dat hij profiteerde van omstandigheden die lang niet vanzelfsprekend zijn: ouders die een fiets konden betalen, trainers die vrijwillig klaarstonden en een omgeving die hem kansen bood. “Toen begon ik te zien hoe ongelijk kansen verdeeld zijn.”
Dat inzicht markeerde een omslag. Van het geloof in zelfredzaamheid verschoof zijn denken naar solidariteit en collectieve verantwoordelijkheid. Hij vond aansluiting bij de sociaaldemocratische waarden van de PvdA. “Vrijheid betekent dat je keuzes kunt maken. Maar daarvoor moet de basis kloppen: bestaanszekerheid, onderwijs, sportfaciliteiten. In Nederland is dat ongelijk verdeeld, en het wordt steeds ongelijker. Dat raakt me.”
Zijn wielercarrière kende hoogtepunten, maar ook diepe dalen. Valpartijen, een knieblessure en uiteindelijk de conclusie dat zijn lichaam het niet meer toeliet, dwongen hem te stoppen. “Ik wilde niet uit koers stappen, maar uit koers gereden worden.” Toch belandde Olivier in de bezemwagen – een symbolisch afscheid. De overgang was pijnlijk. “Eerst voelde het als falen. Maar gaandeweg vond ik mijn nieuwe draai. Sport is een prachtige fase geweest, maar het leven dat ik nu heb, zou ik niet willen ruilen.”
Hij rondde zijn studie bestuurskunde en een minor duurzame transities af en koos voor de politiek. Inmiddels is de voormalig topsporter, die tegenwoordig met Visser samenwoont in Heerenveen, Statenlid in Friesland voor GroenLinks-PvdA en strategisch adviseur duurzaamheid voor twee Drentse gemeenten. Zijn portefeuilles: sport, energie & klimaat, milieu en water & bodem. Rode draad: werken aan een eerlijker en duurzamer Nederland.
