Column: Waterfietsen
We zijn met TVM voor een kleine twee weken neergestreken in het prachtige Ruhpolding, in de buurt van Inzell waar de mooie ijsbaan ligt. Schaatsen staat weer op het programma.
En we hebben lekker geschaatst in Inzell. Tijd om nog wat laatste dingen uit te testen. Ook is er weer kennisgemaakt met de kussens hier in Inzell, maar wie valt zit op het randje en van vallen en opstaan word je hard! Mijn kont vond het toch iets minder, die kennismaking met het harde snelle ijs.
Maar naast het schaatsen doen we natuurlijk nog veel meer en daarom wil ik het in deze column even hebben over een niet leuke, maar toch eigenlijk wél leuke fietstocht!
Soms is trainen net als vakantie. In vijfentwintig graden met een zonnetje heerlijk de beentjes rondtrappen op één van de lichtere verzetjes die ik tot mijn beschikking heb. Maar soms is trainen ploeteren, buffelen, harken en afzien.
Afgelopen woensdag fietste ik met een paar lactaatbeentjes (lees: kakbenen) in de stromende regen vier keer een berg omhoog. Na het eerste blokje zagen we de bui al hangen. Als een zwart laken trokken de buien over ons heen en de hemel brak werkelijk open.
Eerst denk je 'jammer', daarna denk je 'gadver', en na nog een laag natte kleding heb je er flink de pest in. Maar uiteindelijk ging het zo hard regenen, dat er in een soort meligheid een glimlach op mijn gezicht verscheen. Het eerst zo rustige beekje veranderde in een kolkende watermassa, waar dit stroompje niet voor gemaakt was.
Het water zette vervolgens de volledige weg blank en nam een paar weilanden aan aarde mee naar beneden. Tijdens het laatste blokje wist ik niet meer of ik nu op de weg reed of ergens middenin een beek een berg op probeerde te waterfietsen.
Het positieve was wel dat mijn snelheid ineens verdubbeld leek. Maar helaas was de berg weer net zo lang als de keer ervoor. Bijna boven sloeg de bliksem ook nog eens 750 meter naast mijn hoofd in, waardoor ik die lactaatpoten volledig vergeten was en de beste optie was om deze training zo snel af te maken.
Na vier keer ging de fietsreis huiswaarts in het wiel van de nog ‘frisse’ trainer. Tijdens de terugweg is het normaal gesproken de bedoeling om rustig uit te peddelen, maar daar was deze keer geen sprake van. We moesten zo snel mogelijk naar die Warme Douche, naar de droogte, naar lekker eten.
Uitzicht van boven op de Rauschberg | Foto: Ireen Wüst, via Twitter
Ik denk dat ik tijdens het uitfietsen meer heb afgezien dan bij de hele training. Op het kantje met de wind van opzij, volledig doordrenkt. Maar als je thuiskomt denk je: 'Yes, klasse gedaan met de hele ploeg'. En met veel plezier, niet te vergeten.
Kortom: dit fietsritje vergeet ik niet snel!
Op het moment dat ik dit schrijf, is het alweer de laatste avond voordat we vertrekken naar Nederland. Toch zou ik hier ook nog wel even kunnen blijven…. Het is zo fijn om hier met elkaar te zijn!
'Pijn is fijn, bloed is goed, jeuk is leuk'
Linda de Vries is langebaanschaatsster. De allroundster komt uit voor de TVM-schaatsploeg.