Jan is te bereiken via mobiel en e-mail. Hij draait zijn hand niet om voor alle nieuwe technologieën. Jan is een man van deze tijd. Kale kop, imposant, goedlachs, positief en nog altijd sportief.
Ik denk terug aan een fietstochtje.
Ik kwam hem tegen op het fietspad. Jan was net opgestapt en ging een 'blokje om'. Ik had even ingehouden om te zien hoe hij op gang kwam en ik liet mij uitvieren om vervolgens naast hem verder te fietsen. Ik werd verwelkomd met een "Goeidag, mien wicht". De vertaling in het Nederlands is: "Goedendag, mijn meisje". Hij had de handjes bovenop het stuur, heel soepel zag het er niet uit. Ach, hij fietste.
Hij fietste met een tik. Bij elke neergaande beweging van zijn linkerbeen hoorde ik een tik. Tik, tik, tik. En tikken irriteren mij. Tikken halen het bloed onder mijn nagels vandaan. Tikken zorgen ervoor dat als ze maar lang genoeg duren, ik mijn fiets het liefst weg wil smijten. Maar ik was met Jan en met Jan erbij laat je je echt niet gaan.
Jan begon te vertellen en als Jan vertelt, kun je je net zo goed stil houden. Ik reed naast een fietsend geschiedenisboek en na een aantal zonnige kilometers besefte ik dat we nog steeds niet van de tik af waren. Tik, tik, tik, elke keer bij het neergaan van zijn linkerbeen. Mijn gedachten dwaalden af richting de tik. Het bijzondere geluid kon niet komen van de crank, derailleur of een loszittend boutje.
Ik werd het verhaal weer ingesleurd toen ik Jan hoorde spreken over 'warmdraaien'. Hij beantwoorde mijn 'Sorry' met de herhalende tekst: "Hij moet altijd een beetje warmdraaien, mijn knie."
Mijn irritatie van de tik werd direct omgezet in een hèhè-gevoel en even voelde ik mijzelf de Kampioen der Verslagenen. Direct begreep ik de titel van zijn boek; 'Jan Uitham. Tjonge, wat 'n kerel'.
Jolanda Langeland is marathonschaatsster en won afgelopen winter de Hollands Venetië Tocht