Ik volgde het schaatsen op gepaste afstand (op zo’n 8000 kilometer) middels tv-beelden en Wilbrinks e-mail knipselkrant. Ietwat verrast was ik dan ook wel toen schaatsen.nl mij uitnodigde om op de site tweewekelijks terug te blikken en vooruit te kijken.
Terugblikken en vooruit kijken... Ik moet er even in komen, want op Aruba deinde ik mee op de golven van de Caribisch zee en leefde ik mijn eigen ritme in het moment. Gelukkig heb ik vorige week het terugblikken alvast wat kunnen oefenen. Voor een boek waarin de 42 Nederlandse olympische medaillewinnaars (Winterspelen) aan het woord komen, werd ik gevraagd te vertellen over mijn olympische verleden.
Míjn Olympische Spelen, die van Lake Placid 1980 (33 jaar geleden, waar is de tijd gebleven?) zijn een ijkpunt in mijn leven: er is een leven vóór Lake Placid en een leven erna. Ik vind het nog steeds lastig om uit te leggen dat ik het winnen van de zilveren medaille op 14 februari 1980 beschouw als het hoogtepunt en tegelijkertijd als het dieptepunt uit mijn schaatscarrière.
Steeds opnieuw bekruipt mij het gevoel dat mijn uitleg daarover ontoereikend is. Op je achttiende deelnemen aan de Olympische Spelen en dan ook nog met een medaille thuiskomen? Dat kan niet anders dan een geweldige ervaring zijn geweest...
Nee dus. Het verrassende zilver op de 1500 meter was in mijn beleving de eerste wedstrijd ooit die ik verloor. Ik viel in Lake Placid van m'n voetstuk. En dat deed ik niet alleen figuurlijk, ook letterlijk, want ik knalde drie dagen na het succes onderuit op de 3000 meter.
Deze valpartij en dientengevolge het gekonkel en geroddel over mogelijke oorzaken hakten er zo diep in, dat het tussen het schaatsen en mij nooit meer goed is gekomen. Een terugblik op hoogtepunten en dieptepunten, toppen, dalen, winnen en verliezen... Ik ben benieuwd naar de olympische verhalen van de andere winterspelers.
Yvonne van Gennip die na de goldrush in Calgary 1988 jaren van twijfel en teleurstellingen kende. Gianni Romme, twee keer goud in Nagano 1998 en de man die van een andere planeet kwam, stond snel weer met beide benen op de aarde. Jochem Uytdehaage, twee keer goud en een keer zilver in Salt Lake City 2002, verloor een jaar na dato zijn olympische schwung.
En Sven Kramer? Hoe luidt zijn verhaal over zijn ervaringen van vier jaar geleden in Vancouver: goud, een foute wissel en een illusie armer. En het jaar daarop een haperend lichaam en een schaatsloos seizoen. Waar zit het 'm toch in? Gaat het over persoonsgebonden karaktereigenschappen? Een kwestie van pech? Of is het inherent aan succes op de Spelen?
Sotsji 2014... Ik kijk er naar uit!
Ria Visser is oud-langebaanschaatsster