Column: Spring over je schaduw heen

Eerst schaatsend, vrolijk rondjes rijdend, ondertussen genietend van de successen van TeamNL in Sotsji die op grote schermen te zien waren. En het afgelopen lange weekeinde langs de baan en op de tribunes, de verrichtingen  van de Nederlandse schaatstop live aanschouwend. Wat een event! Wat een initiatief van Rintje Ritsma en Patrick Wouters van den Oudenweijer.

Ik heb mijn ogen uitgekeken. Eerst was er de opwinding terwijl ik met mijn 12-jarige dochter vanaf het metrostation Amstelveenseweg richting het Olympisch Stadion liep. De uitstraling van het stadion, het zicht op de hoge tribunes en de marathontoren waarop in 1928 de eerste olympische vlam brandde. Het vuur dat ook de afgelopen weken veelvuldig werd ontstoken als eerbetoon aan de gouden medaillewinnaars van Sotsji.

De aloude sfeer was al op afstand voelbaar. Ik had de zwart-wit tv-beelden van overvolle tribunes tijdens schaatswedstrijden op mijn netvlies. Beelden van schaatskampioenschappen in het olympische Bislett-stadion in Oslo en in het Dinamo-stadion van Moskou in 1962 waar 100.000 toeschouwers zaten. In mijn beleving bestond het publiek voornamelijk uit mannen in wollen winterjassen met hoeden op en sigaar in de mond en vrouwen met bontmutsen en wollen winterwanten.

Binnenkomend via de catacomben naar de marathontribune overviel me een gevoel van heimwee. Niet alleen naar de heroïsche tijden van Ard en Keessie, die ik weliswaar nooit live heb meegemaakt.

Het schemerde en de immens hoge lichtmasten gingen aan. Het maakte de sfeer nog intenser. Kijkend naar de schaduwen die de rijders vooruit gleden, zag ik mezelf plots als tienjarige in volle vaart over het ijs van de Jaap Eden-baan snellen.

Ik schaatste in die tijd (1970) een keer per week op De Vechtse Banen in Utrecht. Elke zaterdagmorgen om zes uur ’s morgens met clubleden de bus in, omdat er dichter bij mijn woonplaats Oud-Beijerland nog geen kunstijs te vinden was.

De interclubwedstrijd in Amsterdam was mijn eerste krachtmeting met leeftijdgenootjes uit een andere regio. Het waren dezelfde schaduwen op het ijs die voor mij die avond op Jaap Eden zo memorabel maakten. ‘s Avonds een wedstrijd schaatsen, bij kunstlicht, met op het ijs prachtige schaduwen om je heen. Alsof de realiteit verandert en alles zich afspeelt in een andere dimensie.

Ik kan me voorstellen dat het afgelopen weekeinde op De Coolste Baan de schaatsers in het Olympisch Stadion ook zo’n gevoel hadden. Wat onwennig in de buitenlucht, jagend op de schaduw van de tegenstander.

Koen Verweij, Yvonne Nauta, Michel Mulder en Margot Boer wisten zich optimaal te handhaven onder deze authentieke omstandigheden.Aangemoedigd door tienduizenden toeschouwers werden zij Nederlands kampioen. Op De Coolste Baan van Nederland beleefden we het nieuwe schaatsen als modern entertainment dat perfect paste in een retrojasje met dito logo.

Het nieuwe schaatsen. Er zijn nog wat mensen die ‘om’ moeten. Niet alleen het dienstdoende scheidsrechterskorps dat tijdens het NK te veel rode kaarten uitdeelde. Ook de KNSB zal zich moeten beraden over vernieuwingen.

Jac Orie sprak vorige week in een tv-programma over ‘De wet van de remmende voorsprong.’Ofwel: succes keert zich tegen je wanneer je innovatie uit de weg gaat. Vrij vertaald: blijf in beweging, want voor je het weet sta je stil en word je van alle kanten ingehaald.

Het Nederlandse langebaanschaatsen leidt een succesvol bestaan dankzij diversiteit in commerciële teams. Wat gebeurt er als een aantal teams wegvalt?

KNSB, ga als de wiedeweerga in gesprek met de Vereniging van Professionele Schaatsteams (VPS) en maak een nieuwe collectieve samenwerkingsovereenkomst (cso). Indien nodig met behulp van schaatspensionado Mark Tuitert als bemiddelaar.

Maak het vandaag nog aantrekkelijk voor nieuwe potentiële sponsors om in te stappen. Spring over je eigen schaduw heen!

Ria Visser is oud-langebaanschaatsster