Rusland is weer terug op de kaart als schaatsnatie. Het gastland van de Olympische Spelen won het eerste teamevent in de geschiedenis van het kunstrijden op de Spelen. De dank aan het paar Voloszhar/Trankov, de vijftienjarige Lipnitskaya en de 31-jarige Ploesjenko is groot.
Het was lang onduidelijk welke man Rusland bij het solorijden zou vertegenwoordigen. Ploesjenko verloor het Russisch kampioenschap van de achttienjarige Kovtun en gaf direct aan dat hij nog wel het teamevent op de Spelen zou willen rijden, maar niet meer solo in actie wilde komen. Omdat Rusland slechts één startbewijs had voor het individuele evenement bij de heren, moest degene die daar zou starten ook in het team event starten. Alleen was het teamevent eerder dan het individuele evenement. Ze hadden daarom in Rusland een plannetje gesmeed. Na het team event zou Ploesjenko zich (geblesseerd) terugtrekken zodat Kovtun solo aan de start kon verschijnen. Maar daar stak de ISU een stokje voor. Na het teamevent mocht er geen reserve meer worden ingezet.
De Russische keuzeheren hadden het moeilijk. Want moesten ze nu de Russische kampioen Kovtun gaan sturen die op het EK door het ijs was gezakt? Of werd het toch de oude rot in het vak, Ploesjenko, wiens lichaam door schroeven bij elkaar werd gehouden? Hoe dan ook moest het teamevent worden gewonnen. Ploesjenko had bewezen altijd onder druk te kunnen presteren, dus werd hij alsnog opgetrommeld.
Uit zijn tenen haalde hij de viervoudige en drievoudige sprongen. Hij vocht voor wat zijn 31-jarige lichaam waard was na talloze operaties en wist voor de Russen het goud binnen te slepen. Het was het laatste kunstje van de man die het kunstrijden de afgelopen zeventien jaar (vanaf 1998) gezicht gaf. Want tijdens de warming-up op het ijs voor de korte kür van het individuele programma moest hij wegens een rugblessure opgeven. Na twee keer goud (2006, 2014) en twee keer zilver (2002, 2010) op de Olympische Spelen was het lichaam er definitief klaar mee. We zullen vast nooit weten of dit een scenario was dat van tevoren was ingestudeerd, al heeft het daar wel de schijn van. Een groot man als Ploesjenko wil afscheid nemen met goud en niet met lege handen.
Die kans was namelijk groot met al het geweld in de top van het veld. Yuzuru Hanyu (JPN) verpulverde in de korte kür het wereldrecord en ging over de magische honderdpuntengrens heen. In de vrije kür werd het toch nog spannend toen Hanyu twee sprongen verprutste waardoor hij alle ruimte liet voor regerend wereldkampioen Patrick Chan (CAN). Maar net als alle andere Canadese mannen die ooit wereldkampioen werden, kon ook hij de olympische druk niet aan. Brian Orser, de Canadees die zelf als wereldkampioen twee keer tweede werd op de Olympische Spelen, zag het gebeuren. Hij was er alleen niet zo rouwig om. Want zijn pupil, Hanyu, won het eerste kunstrijgoud voor Japan in de geschiedenis van het olympische kunstrijden.
Karen Venhuizen is oud-kunstrijdster en tegenwoordig disciplinemanager kunstrijden bij de KNSB