We schrijven twee weken voor de Europese kampioenschappen en vele internationale kunstrijders zijn nog steeds in de ban van de ISU Technical minimumscore.
Deze score is door de ISU vastgesteld als ingangseis voor deelname aan de grote kampioenschappen. Dit gebeurde nadat de kleinere landen op het ISU-congres deze zomer zelf zo onhandig de kwalificatierondes hadden weggestemd. Natuurlijk moest de ISU iets doen, 55 deelnemers bij de categorie Dames op de Junioren WK is simpelweg onhanteerbaar.
Voor Nederland stonden vier deelnemers aan de start in Riga. Janne van den Biggelaar en Michel Tsiba reden bij de novice's heel behoorlijk. Toch is het niveauverschil met de internationale topbij de novice's groot. Vooral in de vrije kür vlogen de drievoudige sprongen Janne en Michel om de oren en de winnaar bij de heren had zelfs al een drievoudige Axel in zijn repertoire.
Bij de Junioren dames was ik Technisch Controller (bij de groepen waar Nederland deelnemers had, werd ik ingezet als jurylid). Het werd een spannende strijd om de podiumplaatsen, met een Russische winnares waar we vast nog veel van zullen horen. Bij de junioren heren ging onze Thomas Kennes voor de punten voor de WK Junioren.
Op de Nederlandse kampioenschappen had Thomas indruk gemaakt met zijn vrije kür, waarin hij eigenlijk de ISU-puntenscore haalde. Maar die moet je dus bij een internationale wedstrijd halen! Ofschoon Thomas zijn progressie ook hier aantoonde, ligt de technische lat voor hem nog iets te hoog. Junioren heren moeten gewoon eigenlijk alles drievoudig springen, maar dat gaat Thomas de komende maanden zeker lukken.
Kersvers Nederlands kampioene bij de Senioren Michelle Couwenberg stond in Riga voor een echte missie. Ook zij is dit seizoen enorm vooruitgegaan en een week eerder bij de New Years Cup in Bratislava had zij de benodigde puntenscore voor de korte kür gehaald (om aan de EK mee te doen), maar niet in de vrije kür. Zou het dan hier in Riga lukken? Tijdens de korte kür maakte Michelle de nodige fouten. Maar die waren niet belangrijk. Als jurylid was ik misschien nog wel zenuwachtiger dan Michelle zelf…
De dubbel Axel aan het begin was goed, de eerste drievoudige Toeloop ook. De tweede is minder, en daarna kwamen er allemaal dubbele sprongen. Is dit genoeg? Wat voel je je dan als jurylid machteloos. Objectief moeten jureren terwijl deze kwalificatie zo belangrijk is… Toch maar in de dweilpauze even op de computer spieken.
En dan… de verlossing voor ons allemaal! Het was een dag na mijn verjaardag, maar Michelle gaf me het mooiste cadeau: de minimumpuntenscore van 36 was overtroffen, en daarmee de o zo belangrijke deelname aan de Europese kampioenschappen in Zagreb over een week. Want daar mag Nederland toch niet ontbreken!?