Bijna achteloos maakte Wotherspoon zijn opmerkelijke besluit bekend voor de camera van de NOS. De schaatsers van de KIA Speed Skating Academy waren dat moment nog altijd in de veronderstelling dat de Canadees hun coach zou zijn en leken nauwelijks te begrijpen wat hij vertelde. Vertwijfelde blikken in de lens van de televisiecamera.
Ik zat zelf ook met open mond te kijken naar zijn mededeling. Aan de ene kant is het schitterend nieuws, want de machtige slag van Wotherspoon op de sprint wordt node gemist. Het zou buitengewoon interessant om te zien wat hij nog op het ijs zou kunnen laten zien. En om te zien of Wotherspoon eindelijk de olympische gouden medaille zou kunnen winnen. De enige prijs die op zijn schitterende palmares nog ontbreekt.
Een deel van mij staat al klaar om met een spandoek naar het ijsstadion af te reizen om Wotherspoon toe te juichen. Al was het alleen maar omdat ik hem nog nooit anders dan op tv heb zien schaatsen.
Aan de andere kant zou ik Wotherspoon willen toefluisteren: “Doe het niet, Jeremy. Je maakt jezelf belachelijk.” Het afbreukrisico is veel te groot, want niet alleen wil hij weer schaatsen, maar hij wil winnen. En dat lijkt me geen realistische wens.
Wotherspoon heeft zijn besluit te laat gemaakt. Hij vertelde hoe hij al sinds hij stopte met de gedachte speelt om weer te gaan schaatsen, maar heeft dat drie jaar laten doorsudderen. Dat is op zijn minst een jaar te lang. In één seizoen van stilstand naar olympisch goud, dat is hoogmoed. Met nog een extra jaar om wedstrijdritme op te doen had hij nog wel een kans gehad, maar nu wordt het een hachelijke onderneming.
In sprinterstermen is de Canadees al bejaard. Vlak voordat het komende seizoen begint, wordt hij 37. Zijn spieren hebben ongetwijfeld ingelost aan explosiviteit en zijn spierherstel duurt langer. De kans dat hij op zijn leeftijd de jongere generatie de baas kan lijkt me klein, wereldrecordhouder of niet.
Bovendien heeft Wotherspoon geen lijn die hij door kan trekken vanuit het einde van zijn schaatsloopbaan. Hij moet veel beter terugkeren dan dat hij afscheid nam. Natuurlijk, hij heeft ontzettend veel gewonnen, maar zijn laatste wereldtitel was in 2008. Toen werd hij wereldkampioen 500 meter in Nagano. In datzelfde jaar won hij ook nog zilver op het WK Sprint in Heerenveen.
In de twee seizoenen erna haalde hij echter op geen enkel internationaal kampioenschap het podium. In zijn laatste wedstrijd, een World Cup in Erfurt, werd hij elfde op de 500 meter en achtste op de 1000.
Kortom, Wotherspoon heeft zoveel te overwinnen. Hij heeft zijn leeftijd tegen, hij moet zijn lange inactieve periode goedmaken en boven zijn oude vorm uitstijgen. Ik laat me graag verrassen, maar ik vrees dat het schaatspubliek geen herrezen kampioen zal zien in Sotsji, maar – als hij de Spelen al haalt – vergane glorie en dat zou zonde zijn, want daarvoor is Wotherspoon te groot.
Erik van Lakerveld is chef-redacteur van schaatsen.nl.