Ben ik dan wel een echte schaatsmeid, vroeg ik mezelf zelfs voorzichtig af? Onbewust negeer ik alle berichten dat we weer gaan schaatsen op FlevOnice. Maar langzaam aan komen er toch wat prikkels binnen.
Grote posters waarop Team Liga zegt op FlevOnice te trainen. Yvonne Nauta in het spoor van Gianni Romme óp de enige vijf kilometer baan van Nederland, FlevOnice. Is dat dan de reden dat ze opeens zo hard schaatst op deze afstand? Ik probeer de berichten te negeren.
Wanneer ik probeer verstorende omgevingsfactoren te negeren, maakt dat soms heel eenzaam. Want hoe doe je dan in een team of in een peloton vol vrouwen? Hoe doe je dat tussen je concurrentes die ook je collega’s zijn, misschien zelfs wel vriendinnen zoals ik dat graag zou zien. Zoveel vrouwen en zoveel verschillende sportbelevingen, ik snap soms mijn eigen beleving al niet eens, laat staan die van een ander.
Afgelopen zomer rijd ik voor het goede doel KIKA mijn rondjes op de baan van FlevOnice. Mijn sportbeleving wel of niet anders dan die van mijn teamgenoten, ik zie geen wedstrijd maar een mooi evenement op een glad parcours, mensen strijden in het schemerlicht tegen kinderkanker.
Ik moet mijn teamgenoten laten gaan in hun wedstrijd, zij die fantastisch bijtend op de foto komen, ik ben trots op ze. Ik heb mijn eigen beleving, ik geniet op deze zwoele zomeravond op het parcours van FlevOnice en voel me wat eenzaam. Soms is eenzaamheid fijn, kwetsbaar, dat staat heel dicht bij geluk.
Dan afgelopen week, een bericht in mijn mailbox. Ik kan het niet negeren en nieuwsgierig open ik de extra wedstrijdaankondiging. 1 december: openingswedstrijd FlevOnice. Ik realiseer me dat ik er dan niet ben en vervolgens realiseer ik me dat ik niet een verwachte blijdschap voel opkomen maar juist enige teleurstelling. Ik realiseer me ook, met een glimlach, dat ik absoluut een band heb met FlevOnice en dus een echte schaatsmeid ben.
Met de goede voornemens voor het nieuwe jaar; meer sporten, stond ik op 1 januari aan de start van de openingswedstrijd van 2012. Ik had me ingehouden met de oliebollen, mijn schaatsen geslepen en vertrouwde op mijn ervaring. Voor deze wedstrijd bleek dat niet genoeg, wel bracht het mij de ‘begeisterung’ van schaatsen terug, niks eenzaam maar samen met mijn sport en daar heb ik nog steeds geen spijt van. Flevonice heeft mij mijn herstart gebracht, wie weet wat de herstart van FlevOnice nog gaat brengen. Succes FlevOnice!