Het begon in een hotel; am Weissensee. Daar zaten ze; vier mannen van rond de vijftig jaar, serieuze mannen, kletsend en toch ook lachend. We kwamen aan de praat. Schaatsliefhebbers bleken het te zijn, mannen die amper trainden, maar wel even die tweehonderd kilometer eruit knallen en dan 's avonds volle bak feest vieren in de tent. Onder het motto; blaren, schoenen uit, gewoon door dansen, staat gezelligheid voorop. Samen genieten van de sport en vooral even niet aan hun drukke bestaan thuis denken.
Op de Weissensee gaan ze op in de grote massa, zijn ze gewoon een stel (sport)vrienden. Tijdens ons contact aan het tafeltje in het hoekje kwam naar voren dat ze graag een paar dames wilden aanmoedigen. Dat leek hen helemaal het einde, wij waren destijds wel in voor 'n stel enthousiaste supporters. Het was tenslotte ons eerste Weissensee-jaar. Niet wetende dat ik daarna nooit meer van ze af zou komen.
Ze stonden er hoor. Elke wedstrijd. Voor die tijd, na die tijd en tijdens de koers. Daar waar de ploegleider riep: "Afstoppen!", stonden zij aan de andere zijde keihard te roepen: "DOORGAAN!"
Ze begrepen dat je als eerste over de streep moest komen, verder hadden ze de ballen verstand van tactiek. Na afloop altijd lovende woorden met een schouderklopje, daarna vertrokken ze op hun pipo-schaatsen richting Dolomietenblick.
De dag nadat we ze hadden ontmoet, zaten we 's avonds aan het diner. In het hoekje de mannen, drie mannen. Er miste één. 'dorre@msn.nl' was weg. Een grote brand had zijn huis in Nederland tot op de grond toe in de as gelegd. Midden in de nacht had hij in de trein gezeten en had hij de rust van de Weissensee achter zich moeten laten. Halsoverkop terug om de volgende ochtend aan te komen bij een volledig verwoest huis.
Ik mailde 'dorre@msn.nl' met de mededeling dat ik hem weer onderin mijn tas had gevonden. Hij was verrast. We hielden contact, inmiddels is hij al tien jaar lang mijn onzichtbare steun en toeverlaat. We zien elkaar niet vaak, we spreken elkaar ook niet vaak. Het maakt niet uit, wij kunnen dat hebben.
De Weissensee is dé plek waar mooie momenten ontstaan; waar ik elk jaar weer naar uitkijk. Daar waar de ontmoeting en hereniging elk jaar weer een vervolg krijgt. Daar waar afgescheurde papiertjes met een vaag e-mailadres beginnen te leven en eeuwige vriendschappen ontstaan.
Jolanda Langeland is marathonschaatsster bij Okkinga Communicatie