Column: De weg is het doel niet
Zondagavond na de relay stapten we meteen in de bus naar Milaan. Daar zouden we de volgende ochtend naar Kolomna vliegen om aan het tweede OKT te beginnen. In de bus had ik tijd om na te denken.
Terwijl het Italiaanse landschap voorbij schoot, realiseerde ik me dat ik bezig was met een reis die mijn hele shorttrackcarrière kan samenvatten. Een reis van Italië naar Rusland. Ooit is het begonnen in Turijn in 2006 en straks zal het in 2014 in Sotsji eindigen. Dit besef maakte mij melancholiek. Voor jullie een aantal van mijn gedachtes op papier.
Ik dacht weer even aan Bormio, Italië. Het was in november 2005 waar ik mijzelf voor het eerst kanshebber voor de Spelen maakte. Na een 'geheime' meeting in Den Haag op de tweede kwalificatiewedstrijd hebben we uitgerekend wat voor uitslag ik moest rijden om die (voor de buitenwereld onverwachte) kwalificatie binnen te halen.
De kwartfinale bleek voldoende en dat was precies wat ik deed. Ik mocht naar de Olympische Spelen en mijn shorttrackcarrière was officieel begonnen. Ik voelde me onsterfelijk. Alles wat ik deed maakte mij beter en de wereld lag aan mijn voeten.
Maar ik bleek niet onsterfelijk. Ik dacht aan de zandduin in Los Angeles waar ik eindeloos vaak gestorven ben. Het was de zomer van 2007 waar ik mezelf sterker heb getraind onder leiding van Wilma Boomstra. Na elke stap die je omhoog zette, zakte je de helft weer naar beneden. Niet alleen fysiek werd ik daar sterker van maar ook mentaal. Zo zie ik de jaren van toen. Een stap omhoog en een halve naar beneden.
Toen dacht ik aan Vancouver. Ik wilde zo graag dat het daar ging gebeuren, maar dat lukte niet. Ik kon dat goed relativeren. De sport in Nederland was nog niet genoeg ontwikkeld en ik was te onrustig in mijn hoofd. Een minder leuke wedstrijd, maar wel een ervaring die ik nodig had om door te groeien.
Zo waren er meer van die gedachtes. Zoals het Italiaanse landschap dat plaatsmaakte voor het Russische. Ik genoot van de weg, de afgelopen jaren, en wilde het moment van aankomst nog even uitstellen. Mij maakte het geen ruk uit dat we 6,5 uur deden over een busreis van 140 kilometer. Mijn reis duurt toch al lang en geduld en berusting heb ik er wel van gekregen.
Zou dit het gevoel zijn wat Johann Olav Koss beschrijft in zijn boek 'De weg is het doel'? Tijdens mijn reis naar Rusland kreeg ik even de kans om stil te staan bij de weg er naartoe. Ik nam me voor dat wat het resultaat ook is in Sotsji, ik zo heb genoten van mijn shorttrackreis van Italië naar Rusland dat het elke investering waard is geweest.
Maar de weg is het doel niet. Als je zo denkt dan win je niet. Aangekomen in Kolomna, achter de doelen aan en over op de orde van de dag. Kwalificaties binnenhalen, finale-ervaring oppikken en dan op naar Sotsji.