Vijftig ronden, waarin je de ene ronde punten kan scoren en de andere ronde kan afvallen. Het moet een dronkenman geweest zijn die het heeft verzonnen. Mocht je een trouwe volger zijn en in staat om alleen de afvalkoers of de puntenkoers te volgen en te begrijpen - wat op zich al knap is - dan hebben ze de echte kenners een extra uitdaging meegegeven. We stoppen alles in één koers.

Het geluid is bunkerhard, schel en komt binnen als een kanonskogel. Op de speakers rond de patinodromo is niet bezuinigd, dat is duidelijk. Organiseer vervolgens een wedstrijd waar iedereen van in paniek raakt en heel Ascoli Piceno schudt op zijn grondvesten. De speakers van dienst zijn een emotionele Italiaanse man en een vrouw met een te schelle stem en gebrekkig Engels, die alles wat haar collega zegt, min of meer vertaald. Met de ‘èh’ achter ieder woord uiteraard. 

Punto, punto. The bell for pointsèh

DJAPANNE, LEAVÈH ZE RACE!

Die verrekte Japanner doet net of hij de de speaker niet verstaat, de jury niet hoort roepen en negeert wat hij eigenlijk zelf al wist. Hij kwam als laatste over de lijn. Rijders weten dat heus. Ze veroorzaken de chaos en hopen ervan te profiteren.

Prossimo giro, eliminazione. Quarenta due giri all’ arrivo. Elimination at the line, elimination at the line. Numero ciento dici eliminazione. NUMERO CIENTO DICI ELIMINAZIONE! 

STOPPEH. STOPPEH ZE RACE. STOP, STOP!

Echt vriendelijk is het allemaal niet. Tientallen juryleden lopen bezweet over het middenterrein. Fluiten, wijzen, schelden en heel boos kijken naar rijders die de wedstrijd moeten verlaten. Doen rijders dat, meestal bewust, net even een ronde te laat, schiet de paniek in de ogen. Hoeveel rijders nog officieel in koers? Wie valt nu af in de volgende ronde? Hoeveel ronden nog, zodat we precies op tien finalerijders uitkomen?

Ik krijg ondertussen koppijn. Niet alleen van de schallende speakers, maar ook van mijn draaiende ogen. Ik kijk achterin, naar wie er moet afvallen. Ik houd in de gaten of diegene er ook daadwerkelijk uitgaat, zodat ik weet wie er de volgende ronde voor afvalling moet vrezen. Ondertussen moet ik voorin kijken, naar wie de punten pakt. En dan moet diegene niet straks als laatste over de streep komen, want dan zijn zijn punten weg. Pffffffffffff.

Ik loop al wat jaartjes mee, maar ik geef het op. Ik wacht wel op de officiele uitslag van de jury en vertrouw er op dat ‘ie klopt. Wat twintig in wit geklede judges amper kunnen, kan ik zeker niet in mijn eentje. De puntenafvalkoers is een dollemansrit.