Een week lang zitten we hier met acht mannen penetrante luchten het huisje in te blazen, boeren te laten, kilo’s pasta te verorberen, douchedeuren te slopen, grove mopjes te delen, stoere verhalen te vertellen én elkaar op de pijnbank te leggen. En aan alles voel je: dit wordt weer een legendarische week. Zo één die past in het rijtje onuitwisbare herinneringen die het sportleven geeft.
Vorige week interviewde ik Patrick Grobbée, Haico Bouma en René Ruitenberg voor Schaatsen.nl Magazine (bestellen dat volgende nummer!). Het werd een avondje lang sterke verhalen vertellen over het skeeleren begin jaren ’90 van de vorige eeuw. Toen duizenden en duizenden mensen op de hekken rammelden als de helden hun duels uitvochten in zo’n beetje ieder dorp op de Veluwe. Anekdotes genoeg, bijvoorbeeld over Hulzebosch die door Grobbée letterlijk uit de feestweek werd geplukt, achter de jurybus nog even moest kotsen en daarna de wedstrijd won.
Ook serieuze zaken. Geweldige herinneringen aan wedstrijden in Rome of Parijs. En we kwamen tot een verrassende ontdekking. Niet alleen deze drie heren zijn ondernemer geworden, hetzelfde geldt voor bijna al hun generatiegenoten. Henk Schra, Marcel Oosten, Edward Hagen en ga zo maar door. Het sportleven, zo zeiden ze, had ze doelgericht gemaakt. Eigen keuzes maken, gehecht raken aan vrijheid, discipline, scherp zijn en tactisch handelen en denken.
Ik denk aan allerlei herinneringen die ik mijn leven niet zal vergeten. Mijn eerste wereldkampioenschappen inline-skaten bijvoorbeeld, middenin een chaotische miljoenenstad in China. Ineens stond ik tussen mannen aan de start die voor mij helden waren. Met veel te veel ontzag en veel te weinig zelfvertrouwen liet ik me veel te makkelijk aan de kant zetten. Met eenzelfde bewondering reed ik World Cups in Zürich en Basel. In Berlijn reed ik eens een wedstrijd lang in de kopgroep met helden als Gicquel, Cardin, Romani en zelfs even met Chad Hedrick.
Herinneringen die verder gaan dan onderbroekenlol deze week in Duitsland. Ze vormen je leven. Als sporter moet je keuzes maken, staan voor wie je bent. Je wordt keihard geconfronteerd met je eigen zwakheden en je beleeft de mooiste avonturen met je ploegmaten. Je verlegt wekelijks grenzen waarvan je dacht dat het niet kon. Allemaal zegeningen die me helpen in het leven als vader, echtgenoot, zelfstandig ondernemer, als mens in het algemeen.
Terwijl ik dit alles overdenk, tussen de trainingen door, zet Ruben Wieberink met een hele goede grap Gary Hekman voor lul. Die geeft hem zijn tweede waarschuwing. Nog één en we zien onze ‘stagiair’ in zijn blote kont door het gras het talud over gesmeten worden. We kunnen niet wachten.