Het beeld dat de buitenwereld heeft, dat je gaat marathonschaatsen als je in het langebaanschaatsen niet verder kon komen werd door deze meiden verdrongen. Zo hard verdrongen dat het damesmarathonschaatsen op de kaart werd gezet en `optochten` tot het verre verleden behoorden. Het is gelukt en ik ben er trots op: We zijn een échte sport geworden!
Mireille Reitsma, Erna Last-Kijk in de Vegte en Wieteke Cramer. In vele koersen, de motor en de batterij tegelijk. De rood-paarse brigade hield van aanvallen, volle bak gaan en harde koersen. Mensen kwamen naar de ijsbaan, mensen kwamen voor dameskoersen, mensen wilden strijd en dat is waar het nou juist om draait in het marathonschaatsen.
Na dit seizoen is het over, het is mooi geweest, jarenlang hebben ze zich het snot voor de ogen getraind en alles voor de sport aan de kant gezet. Alle drie stonden ze meerdere malen op de hoogste trede van het podium, waarbij de overwinning van Erna Last – Kijk in de Vegte nog bij iedereen fris in het geheugen staat. Ze reed voor wat ze waard was en knalde de mooiste weken uit haar schaatsloopbaan uit haar beresterke lijf. Ze won de meest heroïsche tocht ooit op de Weissensee. Een aderlating dat mevrouw op 26-jarige leeftijd stopt, maar zoals ze zelf zegt: “Er is meer in het leven dan alleen schaatsen”.
Ook de mooiste overwinning van Mireille Reitsma zal bij de meeste schaatsliefhebbers nu een o-jamomentje opleveren. Veluwemeer 2009. De fantastische beelden van de NOS, waarin Herbert Dijkstra aangaf dat vrouwen en richtingsgevoel niet samen konden gaan. De bevestiging was daar. Daar waar de baan perfect voor haar lag, stak ze ineens haar linkerhand uit, sloeg linksaf, viel, spartelde, krabbelde op, verspeelde tien seconden van haar voorsprong om vervolgens nog op een dikke minuut voorsprong solo aan te komen.
Wieteke Cramer, vaak iets minder in de aanval, maar zat er op de juiste momenten. Wie had verwacht dat deze langebaantopper op zowel kunst- als natuurijs haar wedstrijden mee zou gaan pakken? Ze kwam, zag, kreeg een kind en overwon. In Haaksbergen, in Biddinghuizen en ook in Thialf, haar tweede thuis, gingen er twee vingers in de lucht.
In kopgroepen zullen we niet snel meer horen “wij rijden wel hoor”. Ook het gekakel van Mireille is verleden tijd. Het snot en kwijl van Erna aan je pak scheelt ook weer een wasbeurt en de humor van Wieteke in het peloton, het nieuwe seizoen zal het er zonder mee moeten doen.
Ze hielden van pure sport, ze hielden van marathonschaatsen en ze hebben het op de kaart gezet. We zijn een échte sport geworden, jullie waren de boost en daar wil ik jullie onwijs voor bedanken!
Jolanda Langeland is marathonschaatsster.