Column: Beide benen op de grond
Afgelopen maandagavond zat ik op de bank, met een dekentje over mij heen. In de oven lag een pizza bruin te worden en op tafel stonden de glazen alvast klaar voor de wijn.
De dagen na mijn 500 meter bezonk alles weer een beetje en had ik weer een beetje hoop dat de matrix goed zou uitvallen. Die verdomde matrix. Ik hield al nooit van die films, maar nu verafschuwde ik het al helemaal.
Maar mijn gevoel zei dat die hoop erg klein was. Vandaar de wijn en de pizza.
De vijf kilometer verstreek en mijn hoop vervloog. Waar ik jaren voor had getraind, wat ik in 2008 als droomdoel had opgeschreven, wat ik zo graag wilde, het vervloog. Ik zou niet mogen starten op de Olympische Spelen. Ik zou geen kans krijgen om te gaan voor een medaille.
Met een leeg gevoel zat ik daar. Minuten gingen voorbij en de 1500 meter startte. De oven piepte en ik begon langzaam aan mijn pizza. Zonder te proeven at ik de pizza op. Helaas werd ik er niet blijer van.
Ik zag vreugde op de tv. Maar ook schaatsers die hetzelfde gevoel ervoeren als ik op dat moment. Een intens leeg gevoel. Het gevoel dat je het verprutst hebt op het moment dat het moest. Dat je niet naar het allerbelangrijkste toernooi gaat in misschien wel je hele leven.
Het gevoel van mijzelf zielig vinden vertrok meteen toen ik via de whatsapp het volgende bericht kreeg: "Sjoerd Huisman overleden aan hartaanval".
Het enige gevoel wat er was, was ongeloof. Het niet willen beseffen dat zo’n jong iemand er gewoon niet meer is. Dat hij nooit meer rondjes op de ijsbaan mag gaan schaatsen. Dat hij nooit meer mag balen na een slechte race. En dat hij nooit meer mag juichen na een overwinning op natuurijs.
Het zette mij met mijn beide benen weer op de grond. Ik heb in september het gevoel gehad dat het leven maar deed waar het zin in had. Alleen ik had geluk. Ik mag nog steeds mijn rondjes schaatsen en ik mag nog steeds verschrikkelijk balen na verprutste races.
Voor mij is het 2014 geworden. Een jaar met nieuwe kansen, nieuwe doelen en nieuwe hoop. Hoop op natuurijs. Graag in februari. Zodat ik op natuurijs juichend over de finish mag komen. Al had ik het graag anders gezien.
Sprintster Thijsje Oenema rijdt voor Team Liga. Ze is actief op Twitter.