Maar pas de uitspraak nou eens toe op iemand die altijd goud wint. Die wil natuurlijk nog steeds krijgen wat hij altijd kreeg, namelijk goud. Daar doe je het tenslotte voor. Never change a winning team. En toch kan dat opeens afgelopen zijn.
Ik kan me nog een paar jaar geleden herinneren dat de Nederlandse langebaanschaatsers heer en meester waren op de wereldkampioenschappen lange afstanden en gecombineerd met een korte en middellange afstand was er ook niemand die ook maar in de buurt kwam.
En opeens waren daar twee cowboys uit Amerika, die uit het niets zomaar de Nederlandse rijders in problemen brachten. Ja, ze hadden wel wat ervaring, maar dat was op wieltjes. Daar was geen Olympisch goud mee te winnen, dus besloten ze hun geluk te beproeven en de wieltjes te verruilen voor ijzers.
De Nederlandse rijders, de verslaggevers en vooral ook het publiek dat niet beter weet dan dat er een Nederlander wint, het was alleen nog de vraag wie, wisten niet wat ze overkwam. De jarenlange finetuning van techniek en trainingsprogramma’s, wetenschappelijke onderzoeken, snelle pakken, bochtenkrommingen, noem het maar op, het maakte niet meer uit.
Gewoon de bocht doorharken, met maar één focus: zo snel mogelijk die finish over, maakt niet uit hoe. Opeens kregen de Nederlanders niet meer wat ze altijd kregen. Dus, ze moesten iets anders gaan doen om de hegemonie in ere te herstellen.
Maar zelfs als je altijd goud wint, haal je alleen daar als topsporter vaak niet je voldoening uit. Je wilt je grenzen verleggen en de vraag is of dat lukt als je doet wat je altijd deed. Ook dan zoek je net die verandering die ervoor zorgt dat je net dat stukje beter wordt, waar je die kick van krijgt.
Ook in het kunstrijden willen we net dat stapje beter worden iedere keer. Echter, wij moeten nog heel wat slagen maken, letterlijk en figuurlijk, om eerst maar eens in de buurt van de wereldtop te komen. En aangezien de concurrentie ook niet stilzit, zijn kleine stapjes niet voldoende.
Als Klein Duimpje in de kunstrijwereld, moeten we nu maar eens onze zevenmijls laarzen aantrekken en onze achterstand inlopen. Dat is niet een eenvoudige aanpassing van een trainingsprogramma, de oprichting van een NTC of een weekje training met de beste coaches ter wereld. Dan hebben we het over samenwerking en transparantie op alle gebieden en grote veranderingen in de structuur en cultuur.
We willen niet wat we nu hebben, dus zullen we niet meer moeten doen wat we altijd hebben gedaan. De lessen uit het verleden geleerd, slaan we een nieuwe weg in. Nog nooit eerder was er zo’n positief klimaat voor verandering. Laten we die kans met beide handen aangrijpen, met zijn allen! En dan natuurlijk met de neuzen in dezelfde richting, naar de top.