Het was de wedstrijd van het afscheid, daar op het Runnmeer in de bijzonder fraaie omgeving van Falun. Het afscheid natuurlijk van Erna Last-Kijk in de Vegte en Mireille Reitsma, die allebei na dit seizoen een punt zetten ahter hun loopbaan. En het afscheid van Carla Zielman, die onlangs haar einde aankondigde bij de ploeg van Cenned. Een nieuwe ploeg heeft ze nog niet, maar op het Zweedse natuurijs gaf ze nog maar eens haar visitekaartje af.
In alle gevallen draaide het uit op een afscheid met een gouden randje. Kijk naar Erna Last-Kijk in de Vegte. Voor dit seizoen een prima marathonschaatsster met een mooie erelijst. Maar één winter later zwaait de schaatsster uit Genemuiden af als een winnares met een palmares om van te watertanden.
Last-Kijk in de Vegte schreef op de Weissensee de Aart Koopmans Memorial en de Alternatieve Elfstedentocht op haar naam en kroonde zich in Falun tot de beste van de Grand Prix. "Daar droom je van, maar heel lang heb ik gedacht dat het alleen maar bij dromen zou blijven", bekende ze. "Nu sta ik hier in het groene pak, met al die prijzen in mijn handen. Het is heel onwerkelijk, maar ik ben er verschrikkelijk blij mee."
De rijdster uit de ploeg van Palet Schilderwerken had voor de afsluitende wedstrijd over 100 kilometer eigenlijk maar één doel voor ogen: het groene leiderspak veilig over de streep trekken. "Als je hier komt als leidster in het klassement, wil je dat in de laatste wedstrijd toch niet meer weggeven."
Toch speelden er meer belangen. Zoals dat van Mireille Reitsma, de routinier die deze winter bezig was aan haar afscheidstoernee langs de ijsbanen. Reitsma, de specialiste op natuurijs, was vooraf al een van de favorieten voor de koers in Zweden, waar ze nog een laatste kunstje wilde uithalen op haar favoriete ondergrond.
Reitsma slaagde bijna. Ze moest alleen Carla Zielman voor zich dulden, nadat ze samen met de Cenned-rijdster was weggereden uit de kopgroep van vijf. In de sprint mochten de twee twisten om de winst. Zielman was de rapste, Reitsma was vervolgens niet de omgelukkigste. "Welnee", bezwoer ze. "Ik ben echt hartstikke blij met die tweede plaats, al win je natuurlijk liever." Maar Reitsma reed in Zweden al een paar dagen met pijn, die ze steeds manmoedig verbeet. "Dan is het toch al hartstikke mooi als je in je laatste natuurijswedstrijd nog op het podium staat."
Die sprint tussen Zielman en Reitsma was de apotheose van een boeiende strijd. Of beter gezegd: van het gevecht tussen de kopgroep van vier vrouwen en het peloton. Zielman, Reitsma, Margo van de Merwe en de jonge Lisa van der Geest gingen er vandoor en reden uiteindelijk zo’n zestig kilometer met z’n vieren op kop. Het gat met het peloton groeide tot maximaal zo’n twee minuten. Dat leek een veilige marge, maar op het moment dat het gaatje iets kleiner werd, maakte Birgit Witte op indrukwekkende wijze de oversteek naar de kopgroep.
Dat gebeurde in de laatste ronde, maar veel lol had Witte niet van haar werk. Bij de eerste de beste demarrage van Reitsma en Zielman wapperde ze er aan de achterkant weer vanaf. Van der Geest en Van de Merwe konden de versnelling evenmin volgen.
Het was uiteindelijk dus Zielman die de winst pakte. En daar was ze hard aan toe. "Ik had me er eigenlijk al min of meer bij neergelegd dat het dit seizoen niet meer zou lukken. Elke keer ging het in de wedstrijden fout. Nu dan gelukkig niet. Ik wist dat ik echt rekening moest houden met Mireille Reitsma, en in de sprint was ik net even rapper. Dit is voor mij een mooi afscheidscadeau aan Cenned."