Bowlingkegels en relay-experts in Gdansk

Over die vooral prettige gouden plak voor het kwartet Xandra Velzeboer, haar zus Michelle, Selma Poutsma en Diede van Oorschot (en reserve Zoë Deltrap) was zelfs de bondscoach snel uitgepraat. De teams van VS, Japan en Italië waren vakkundig op hun nummer gezet. Niet zoveel op af te dingen. “Stabiel gereden, goede wissels en..”, hij noemde haar bij naam en toenaam, “Diede schaatste prima.” De Utrechtse was dit seizoen nog niet opgesteld in de finale van de aflossing, en daar bracht Niels Kerstholt deze keer verandering in, op een zaterdagmiddag die grotendeels nogal desastreus verliep voor de nationale shorttrackelite.

“Ik dacht Zoë heeft de vorige keer meegedaan, laat Diede het nu maar doen. Ik moet zeggen dat ik er heel tevreden over ben. Het was een stabiele uitvoering, de meiden hebben het zelf afgedwongen door de gehele rit op kop te schaatsen. Dat is belangrijk op dit slechte ijs. Op kop gaat iedereen dood, dat is wel zo, maar je deelt in die positie ook klappen uit, terwijl erachter van alles gebeurt - men breekt weg, de schaatsen zijn plotseling bot – waardoor er minstens zoveel inspanningen moeten worden geleverd. Ik vond het mooi zoals de ploeg het deed.”

Kerstholt haalde het slopende werk van Michelle Velzeboer aan. Soms trok ze in de drie kilometer lange wedstrijd te hard door, zo graag wilde ze, terwijl het op sommige momenten had volstaan de opponenten achter zich te houden. De jongste Velzeboer, nog altijd pas 22 jaar, groeit letterlijk met vallen en opstaan naar de wereldtop. Ze maakt veel schuivers, de een meer aan zichzelf te wijten dan de ander, maar volgens haar coach nadert ze het moment dat het kwartje valt.

“Ze belandt stilaan in een fase waarin ze de ritten op kop kan door beuken. Het heeft nog even tijd nodig, en Michelle moet het vertrouwen krijgen wat komt door snelle ronden, goede uitslagen en fysiek voelen dat de kracht toeneemt. Ik had dit weekend het idee dat het onderhand weleens zou kunnen gebeuren. Vandaag reed ze tegen een blokje aan, een stommiteit omdat ze te dicht achter Hanne (Desmet, Belgische tegenstander in de kwartfinale op de 1000 meter, red.) zat. Dat hoefde niet.”

Een soortgelijke uitglijder kwam op het conto van zus Xandra. Die liet te weinig ruimte voor zich en tikte in de halve eindstrijd de Canadese Florence Brunelle van achteren aan. Het gevolg: zelf tegen het ijs, en de tegenstander ook. Brunelle kon er niets aan doen en kreeg van de jury een vrije doorgang naar de finale. “Een klein foutje waar ik van baal en daarstraks chagrijnig over was”, bekende de blondine die naderhand ook in de B-finale van de 1000 niet overeind zou blijven, deze keer door toedoen van de Amerikaanse Kristen Santos. “De positieve kant is dat ik liever zo een A-finale moet missen dan wanneer ik de inhoud niet zou hebben. Ik reed juist heel goede races, met name in tactisch opzicht. Nu ging een dingetje verkeerd dat de uitkomst bepaalt van de wedstrijd. Dat is jammer, want ik ben er tamelijk zeker van dat ik anders zou hebben gewonnen. Ik moet scherper zijn.”

Jens van ’t Wout ook. Altijd. Niet te snel denken dat het vanzelf gaat en dan een zeperd moeten incasseren zoals in de kwartfinale van de 500 meter: een blokje over het hoofd zien en neergaan. Kerstholt: “Waardeloos. Hij werd ingehaald, dacht zich tegen de ander te verdedigen en het werd wat wild. Hij kwam te veel omhoog. Nee, een goede Jens kruipt in elkaar…., het past niet bij hem. Ik weet niet goed wat ik ervan vind. Hij is wisselvallig. Vorig jaar werd hij regelmatig in zijn optreden, maar wellicht door ziekte in de World Tour van Montréal begon hij fouten te maken. Dat stabiele moet-ie nu terugvinden, daar heeft hij nog anderhalve World Tour voor. Oftewel zondag de 1000 meter en volgende week in Dordrecht de drie individuele afstanden. Wat Jens niet moet doen, is te veel haast willen maken, alles per se willen winnen omdat hij voelt dat iedereen is te kloppen. Dat is niet nodig.”

Dan was er nog Kay Huisman, ook hij knalde ondersteboven de stootkussens in aan het slot van zijn sprintrit. Een Oezbeekse kamikaze ‘reed in de voorlaatste bocht van achteren binnen’ bij de Westlander en er was geen houden meer aan. Huisman, van de slechte startplek 4 vertrokken, had naar de mening van Kerstholt zijn kans al verknald. “Hij kon eerder inhalen, de mogelijkheid had hij moeten pakken.”

Meer toelichting leek overbodig. Zowel Huisman als Van ’t Wout presenteerde zich na het slippertjes immers als een betrouwbare factor in de halve finale van de mannenrelay. Op overtuigende wijze werd het ticket voor de eindstrijd veiliggesteld. “Zondag twee finales”, zo verheugde de bondscoach zich op voorhand op de altijd spectaculaire nummers van de slotdag. Met grote kansen op nieuw eremetaal.

Alle uitslagen staan hier