Dat klassement gold, stelde Bob de Vries, altijd als een hoofdprijs. Maar de glans is er vanaf, vindt de boer uit Haule. "In het jaar waarin ik mijn eerste Marathon Cup won, leverde ik een hevige strijd met Cédric Michaud. Dat gaf me veel meer voldoening dan deze Cup. Die is in mijn ogen behoorlijk gedevalueerd."

Eigenlijk was De Vries de enige die dit seizoen voor het klassement gereden heeft. "Dat hadden we voor het seizoen afgesproken. Zo’n klassement ligt mij wel. Ik ben constant en in die sprints kan ik ook uit de voeten. Maar als je de enige bent die daarmee bezig is, dan is de lol er snel af. Mijn voorsprong was zo groot dat ik hier eigenlijk niet eens hoefde te rijden om toch te winnen."

De Vries – die in het klassement Arjan Stroetinga en Frank Vreugdenhil achter zich liet - beseft dat hij zijn eigen kansen verkleint, maar de Fries pleit wel voor verandering. "Dat klassement van de Marathon Cup moet weer de hoofdprijs worden die het jarenlang was. Dat betekent dat het systeem moet veranderen, zodat het voor meer rijders aantrekkelijk wordt om zich ermee bezig te houden. Hoe dat dan precies zou moeten, weet ik zo snel niet, maar er moet wel iets meer gebeuren."

Voor zichzelf voorzag Bob de Vries zijn prijs van iets meer glans door ook de afsluitende wedstrijd te winnen. En hoe. Op het ijs in het Olympisch Stadion hoorde De Vries tot een kopgroep van vier – met ook Erik Jan Kooiman, Jouke Hoogeveen en Jorrit Bergsma - die een ronde voorsprong had genomen op het peloton. In de finale sprong de alleskunner meteen weg uit dat groepje, om de drie mannen uiteindelijk zelfs bijna nog te dubbelen.

Al voor de grote tribune in het oude stadion kon De Vries beginnen met het vieren van zijn feestje. Achter hem liet Bergsma zien net zo sterk te zijn op het schuurpapier van Amsterdam als op het Olympische superijs in Sotsji. In de sprint om de tweede plaats klopte hij Jouke Hoogeveen, waardoor Kooiman opnieuw werd veroordeeld tot de vierde plaats.

"Met die overwinning ben ik echt blij", viel De Vries met de deur in huis. "De zeges waren schaars dit seizoen. Dit was pas mijn tweede. Dat is natuurlijk niet heel veel. Maar het is gewoon mooi met een overwinning het seizoen af te sluiten. Dat Jorrit hier dan ook nog tweede wordt, maakt het helemaal mooi."

De Vries bekroonde daarmee een sterk seizoen, maar toch was het geen winter die heel lang in het geheugen zal blijven hangen. Daarvoor was het eigenlijk te vreemd, erkent hij. Bij BAM stond immers alles in het teken van de olympische aspiraties van Bergsma, Bob de Jong en ook nog De Vries zelf.

"Na het missen van een startplek in het KKT had ik zelf graag meer het accent op de marathon gelegd, maar we zaten in het traject naar Sotsji. Voor Jorrit en Bob heb ik de Aart Koopmans Memorial op de Weissensee laten schieten, maar toen daar vervolgens de Alternatieve Elfstedentocht werd afgelast, viel die hele Weissensee een beetje in het water, terwijl ik daar wel graag goed had willen rijden."

De ploeg koos er vervolgens voor, zoals vaker de laatste jaren, ook niet te starten in Zweden. "Vond ik zelf jammer. Ik heb nog even gekeken of ik er in mijn eentje heen kon, maar dat is niet doorgegaan. Gevolg was dat ik in februari bijna niks heb gereden." Dat, voorspelt hij, zal volgend jaar anders zijn. "Dan worden we weer meer een echte marathonploeg, rijden we wat mij betreft ook weer in Zweden."