Iedereen die bij de organisatie van de Spelen betrokken was verzekerde de journalisten dat het binnen een jaar allemaal dik in orde zou komen. President Vladimir Poetin zou het nooit toelaten dat het olympisch project in de soep zou lopen en een paar miljard extra zou de bouwwerkzaamheden een zetje in de rug krijgen.
Ze hebben gelijk gekregen. Achter de ring van stadions die er vorig jaar al lag is een Disneyland aan de Zwarte Zee verrezen. Hotel na hotel staat is met felle kleuren verlicht en in het midden ligt een pretpark met een nep-kasteel ernaast.
Poetin heeft zijn zin gekregen. Op de dag van de openingsceremonie is inderdaad alles af. Tenminste, zo lijkt het. Een kijkje dichterbij laat zien dat het geduld van de president aardig op de proef is gesteld, want echt af is het niet.
Overal zijn kiertjes en scheurtjes te zien omdat het olympisch park in grote haast in elkaar gesmeten is. Vooral in de afwerking van de gebouwen is de tijdsdruk van de bouwvakkers goed te zien.
In de hotels liggen overal nog stukken tapijt. In mijn hotelkamer zitten er geen peertjes in de bedlampjes. Kranen steken slordig uit de betegelde badkamermuren en bijna elk systeemplafond lijkt door een blinde in elkaar gepuzzeld te zijn.
Her en der zijn in de perkjes bomen en struiken geplant, maar dat is waarschijnlijk pas net gebeurd, want het merendeel is op sterven na dood. Ook het opvallende pretpark is gesloten en zal pas na de Spelen opengaan.
Ik ben benieuwd hoe het gebied er over een paar jaar uit zal zien, want ik ben van veel gebouwen en ruimtes benieuwd of ze het einde van de Winterspelen wel halen. Zo gammel is het soms.
Voor de sporters is alles meer dan in orde. Het dorp en de stadions zijn prima. Dus uiteindelijk hebben de Russen het met de hakken over de sloot toch gehaald.