"Het lijkt wel een sprookje", zei Morrison met tranen in de ogen. Meer nog dan een sprookje lijkt het de opmaat naar filmscript. Ik zie het al helemaal voor me.
De film begint met grootse shots van Morrison op de WK afstanden in Heerenveen, eind 2012. Het publiek staat op de banken. Ze juichen voor de Canadees die na een wereldtitel in 2008 na magere jaren weer wereldkampioen wordt op de 1500 meter.
De zomer volgt waarin Morrison hard traint en al vooruitkijkt naar de Winterspelen van Sotsji. Dat moeten zijn Spelen worden. Het seizoen erna begint goed. De Canadees wint de World Cup in Heerenveen. In warme kleuren maakt de regisseur duidelijk dat de schaatser op de top van zijn kunnen is.
Vrolijk gaat Morrison in de kerstvakantie van dat jaar skiën met vrienden. Ze lachen en grappen terwijl ze zich steeds sneller van de pistes storten. Ineens zwelt er donkere muziek aan en komt Morrison ten val. In slowmotion is te zien hoe hij ongelukkig neerkomt en zijn been breekt.
Dan een flashforward met Morrisons commentaar in 2014. "Ik dacht dat het zou zo gaan als in een Hollywood-film: binnen acht weken weer op de been en in competitie."
Het verhaal wordt weer opgepakt. We zien Morrison langzaam aan zijn herstel werken. Het gaat allemaal veel minder snel dan hij hoopte. Voor het emotionele effect krijgt hij ook ruzie met zijn vriendin. Dat moet tenslotte, anders verkoopt het niet.
Na het herstel is hij weer terug op zijn oude niveau voor de Canadese olympische kwalificatiewedstrijd. Maar zoals altijd in een blockbuster volgt dan de tweede dip: Morrison valt op de 1000 meter. Dat hij zich wel plaatst voor de 1500 meter is slechts een schrale troost.
Dan: Sotsji. Morrison zit op zijn kamer als zijn telefoon trilt. Een sms van Gilmore Junio, zijn ploeggenoot. "Ben je klaar voor de 1000 meter? Je kan mijn plek hebben als je wil." Wat dan volgt is als een videoclip. Morrison die naar Junio rent omdat hij niet gelooft dat de sms serieus bedoeld is. De vreugde als het waar is. En dan zijn race gesneden op bombastische muziek. De finish. De tijd. Het juichen en dan de omhelzing en de tranen van Junio en Morrison.
Ik heb de film gisteren al gezien in het echt. Maar ik zou zo weer een kaartje kopen, want ik heb er van genoten.