Er is zelfs een ijsjournaal in het leven geroepen. Twee mannetjes zonder schaatsverleden die het eindeloos hebben over ijs, ijs en nog eens ijs. Erik Hulzebosch, Erben Wennemars en Mark Tuitert zijn de hele week al de vaste gasten bij De Wereld Draait Door. Allemaal lekker praten over een tocht die toch niet komt. We trappen er allemaal in.
Nederlanders vinden dit heerlijk. Lekker wegdromen. Fantaseren over die ijskoude dag. Na vijftien jaar eindelijk weer een tocht. Het zou geweldig zijn. Duizenden mensen langs de kant van de route. In de rij staan bij de koek en zopie kraampjes. En de deelnemers worden bij de finish als helden onthaald.
Ik geef een ieder die zo enthousiast is geen ongelijk, als de tocht zou komen zouden de beelden de wereld overgaan. De wereld heeft het dan over die maffe Hollanders. Met die gekke oranje mutsen. Het is en blijft uniek. Maar hij komt er niet. Het rouwproces is begonnen.
Begrijp me niet verkeerd. Ik wil ook dat er een Elfstedentocht komt. Maar waren we met z’n allen niet iets te optimistisch? De voorzitter van de Friesche Elf Steden, Wiebe Wielink, liet bij de eerste persconferentie al weten dat het lastig zou worden om een tocht te organiseren.
En eigenlijk wisten we woensdagavond, voorafgaand aan de tweede persbijeenkomst, ook al dat het een moeilijk verhaal zou worden. Dat kon je namelijk niet gemist hebben: 24/7 werd er een microfoon onder de neus van één van de rayonhoofden geduwd. Goudeerlijke karakteristieke mannen die tot nu toe wijselijk hun mond hielden en nog niet dansend en it-giet-oan’nend op het ijs hadden gestaan.
Het bleek een heftige koorts te zijn, die Elfstedenkoorts. We zijn allemaal gehersenspoeld, we liepen als brave labradors achter de grote optimisten aan. Het was niet gewoon een leuk woordgrapje: het bleek een echt griepje te zijn. Niemand heeft het in de gaten, maar we waren allemaal goed ziek. We gaan dan een beetje raar doen. Praten over dingen die er niet gaan komen. En in Nederland kunnen we dat heel goed.
Nu zijn we in één klap allemaal weer beter. De werknemers van Sonnema kunnen allemaal een paar maanden met vakantie. Beerenburg-voorraad genoeg voor het komende jaar. Het normale leven is weer begonnen. Geen Elfstedentochtpraat meer. Niet meer kijken naar de natte ogen van het rayonhoofd van Balk, die zo bang was dat de tocht wel door zou gaan maar zijn ‘stad’ zou ontwijken.
Henk Angenent blijft de regerend kampioen. En Erik Hulzebosch is al vijftien jaar de nummer twee. Volgend jaar beginnen we weer helemaal opnieuw. “Na zestien jaar komt ‘ie dan echt. We schakelen over naar Leeuwarden, waar de rayonhoofden bijeen zijn gekomen en waar straks een persconferentie plaatsvindt.”
Ik vrees namelijk dat we weer een jaar moeten wachten, de temperatuur kruipt langzaam weer omhoog. Of er dan wel een tocht komt? Geen idee. Dat weet niemand, zo bleek maar weer de afgelopen week. Het kan nog een jaar duren. Of vijf jaar. Of twintig jaar. We zullen het nu niet weten. Dus we fantaseren maar lekker verder. Fantaseren over dat ene wonder. Het wonder van de weergoden. Dat dit jaar alsnog, na een flinke vriesperiode in maart, ‘De Tocht Der Tochten’ wordt georganiseerd. Want onthoud goed: op âld iis friest it it bêst.
Jitse Bos is redacteur en verslaggever van schaatsen.nl