Mijn hart sloeg dit weekend wel een aantal beats extra. Het is toch weer spannend hoor, zo'n eerste World Cup. Waar sta ik? Is de vooruitgang die ik in trainingen voel ook direct zichtbaar in de races? Ben ik al een beetje fit?
Naast de Beats van Dr. Dre zat ik mij in de heatbox voor te bereiden op mijn race. Onder de warme lampen trok ik mijn schaatsen aan en nam ik mijn raceplan nogmaals door. Poeh, spannend. Met de adrenaline in mijn lijf stapte ik het ijs op. Met de beat van de muziek op de achtergrond gleed ik naar de startlijn. De muziek ging uit, het publiek werd stil en de starter deed zijn mond open om "Go to the start" te zeggen...
Shit! Handschoenen! Ik heb mijn handschoenen niet aan! Je moet weten dat het dragen van handschoenen verplicht is in onze sport. Hoppa, mijn hartslag schoot nog een paar beats omhoog. Stoïcijns luisterde ik naar de starter zijn woorden en toen het schot klonk startte ik weg. Er zit niks anders op dan de race te rijden en maar hopen dat de scheidsrechters het niet zien. Terug naar mijn raceplan en niet denken aan die handschoenen...
De 1500 meter is begonnen. Deze rit moet ik winnen om mij te plaatsen voor de halve finale in het hoofdprogramma. Alles loopt verder volgens plan. Ik rijd voorin en kijk en luister wat mijn tegenstanders doen. Nog 8 ronden te gaan. Er komt iemand buitenom, ik versnel mee. Ik stuur mijn schaats en mijn lichaam de bocht in en ineens krijg ik een duwtje tegen mijn schouders. Daardoor draait mijn lichaam veels te veel de bocht in en moet ik op twee benen staan om niet ten val te komen.
Grr! Nu lig ik helemaal achteraan! Ik maak snelheid en zet alles op alles om weer naar de groep toe te rijden. Hand op het ijs (auw) en snelheid blijven bouwen. Ja, ik ben er weer bij! Helaas kostte dat teveel energie en kon ik de race niet meer als eerste finishen. Balen, maar omdat ik dus geen handschoenen aan had reed ik direct naar de kant om van het ijs om af te gaan. Ik wil geen diskwalificatie.
Tot mijn grote vreugde krijg ik een toevoeging naar de halve finale omdat ik gehinderd werd en hebben de scheidsrechters niet gezien dat ik geen handschoenen droeg! Mijn hartslag daalt een paar beats en ik denk dat ik die handschoenen nooit meer zal vergeten…
De kop is er dus af. Het was een super ambiance in de Olympic Oval in Salt Lake City om te racen. Leuke muziek en enthousiast publiek. Het was alleen helaas niet het snelste ijs van de wereld... Met een tevreden gevoel over mijn individuele races (15e op de 1500 meter en 11e op de 500 meter) verlaat ik Salt Lake. Ik heb veel races gereden (11) en weet waar ik aan moet werken om nog beter te worden.
Dat ik de halve finale 500 meter in de repecharge won en mij daardoor plaatste voor de kwartfinales, was een heerlijk moment. Het te slim af zijn van je tegenstanders is een ontzettend leuk spelletje. Over de relay waren we als team niet tevreden. Vrijdag ging goed en zaterdag was gewoonweg slecht. Daar zullen we de komende week over evalueren om ons klaar te stomen voor de relay in Saguenay. Daar zal het echt beter moeten.
Niet door de Beats van Dr. Dre maar door mijn gewone oordopjes luister ik de naar de muziek op mijn Ipod. Ik zit in het vliegtuig onderweg naar Montreal naast een dikke Amerikaan. Ik ben blij als ik straks land en morgen weer kan schaatsen. Trainen voor de volgende World Cup. Op vrijdag zijn de voorrondes en zaterdag en zondag de finales. Let's beat them.