Basta

We waren zo goed op weg en lieten tijdens World Cups zien dat we meevochten met de top van de wereld om de prijzen. Vorig jaar werden we tweede op het WK. Dat was een verrassing voor ons, maar ook voor de rest van Nederland en onze concurrenten. Dit seizoen wilden we die prestatie evenaren of verbeteren uiteraard. De Europese titel konden we prolongeren en het WK was een volgend hoofddoel. We wilden laten zien dat we bij de wereldtop horen, dat we ons ertussen rijden en dat wij een land zijn geworden om rekening mee te houden. Dat het geen verrassing meer is als we een medaille halen.

Helaas is dat ons tijdens dit WK niet gelukt. Alles moet kloppen en een foutje word je fataal. Vreugde en verdriet leven hand in hand tijdens zo'n toernooi en een momentje van onoplettendheid kan je een medaille kosten. Dat maakt de overwinning aan de andere kant weer des te mooier. De jongens - corrigeer - de mannen, lukten het wel! Zij lieten zien dat ze een ploeg zijn van wereldniveau en waar andere landen nu van denken: shit, we moeten tegen die kaaskoppen...

Om alvast even een sprong in de tijd te maken, toen de jongens zilver haalden gingen mijn gedachten heel even snel uit naar Sotjsi. Een WK is het beste toernooi om te vergelijken met de Olympische Spelen. Geen enkele rijder laat een WK schieten, zoals bij een World Cup heel af en toe wel gebeurd. Iedere rijder heeft het WK rood omcirkeld in zijn agenda en elke coach wil daar met zijn ploeg pieken. Dat de mannen hier zes honderdsten van het goud af zitten, kan dus ook zomaar betekenen dat olympisch goud over twee jaar in Sotjsi bijna ruikbaar is.

Weer even terug naar de tegenwoordige tijd. Het WK en dus de laatste wedstrijd van dit seizoen zit erop. Ik kijk er logischerwijs met erg gemengde gevoelens naar terug. Ik ben blij voor de mannen, want die hebben een prestatie geleverd op het moment dat het moest en ze wisten dat ze het konden. Ze hebben eruit gehaald wat erin zat.

Voor mijzelf heb ik er toch wel een kater aan overgehouden. Ik wist ook dat we het konden en dat het in ons zat. Ik was niet bang voor Korea, Amerika en Japan in de halve finale. We hebben ze vaker verslagen en waren als team op het WK beter dan in Moskou en Dordrecht waar we A-finales reden. Maar er is niks meer aan te doen, we kunnen de tijd niet terug draaien.

Met revanchegevoelens ga ik in april de zomertrainingen in. Ik weet in elk geval dat we op de goede weg zitten richting Sotjsi en dat het ons niet aan kwaliteit ontbreekt. EK-goud is dit seizoen elk geval weer binnen en een World Cup-medaille hebben we ook mee kunnen pakken. Daarnaast was het fantastisch om in Dordrecht te racen voor eigen publiek, dat ook nog eens helemaal uit zijn dak ging! Ik heb genoten van het enthousiasme en heb ervaren hoe het is om door het publiek gedragen te worden.

Klaar nu. Punt achter het seizoen, basta. Even helemaal geen schaatsen meer. Ik ga nu heerlijk even op vakantie naar Singapore en Thailand. Shoppen, de toerist uithangen, jungle-en, witte stranden, palmbomen, cocktails, zon. En daarna heel intensief de student uithangen. Afstuderen is mijn volgende doel.