In de kleedruimte van Flevonice stak ze nog maar eens triomfantelijk haar vuisten in de lucht, en met een beetje gevoel voor drama liet Wieteke Cramer weten dat ze 'nu eindelijk een echte marathonschaatsster' was.
Die constatering had eigenlijk betrekking op twee zaken. In de eerste plaats dat ze in staat was geweest een wedstrijd op Flevonice te winnen, en in de tweede plaats dat ze dat ook nog eens solo deed. ''En dat vond ik echt wel heel gaaf", bekende Cramer.
Loodzwaar
Bovendien was de wedstrijd die de Friezin won ook niet zomaar een wedstrijd. Geen wandelingetje in het park, zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen. De race over vijftig kilometer op de grote ijsbaan was zwaar. Loodzwaar.
''Vooral door de wind", verklaarde Cramer. ''Die maakte het echt moeilijk. Maar het ijswas ook stroef, terwijl het tempo vanaf het begin hoog lag. Het deed me denken aan Wanneperveen, het NK vorig jaar op de Belterwiede."
Flink gaatje
De gevolgen waren snel duidelijk. De vrouwenrace draaide uit op een waar slagveld. Na de eerste ronde al moesten veel vrouwen lossen, en uiteindelijk bleef er een groep over van slechts vijftien sterke rijdsters. Die haalden ook de finish, maar Cramer deed dat net even eerder.
''Van onze ploeg was net Erna weg geweest en had Sandra het ook geprobeerd. Vervolgens ben ik weggereden, aanvankelijk met de bedoeling gewoon eens wat te proberen, maar ik had al snel een flink gaatje."
"Als het niets was geworden, was het ook goed geweest. Maar met wind tegen bleef het verschil zo'n vijftien seconden. Dat gaf me het idee dat er iets mogelijk was. Ik ben vol gaan rijden, heb niet meer omgekeken. En dan ga je solo over de streep. Tja, da's wel heel mooi."
Loopbaan verlengen
Na tot nu toe louter zeges op 400-meterbanen koestert Wieteke Cramer de overwinning op de vijf kilometer lange buitenbaan. En de zege, bekende ze, trekt haar waarschijnlijk ook over de streep om haar loopbaan te verlengen.
''Elk jaar heb ik wel een moment dat ik voor mezelf de afweging maak of het haalbaar is door te gaan. Dat heeft niets te maken met de sport zelf. Daar ben ik nog steeds gek van."
"Het gaat meer om de tijd. Ik heb ook nog mijn werk, mijn gezin. Bovendien is mijn man kapitein op de grote vaart. Zes weken op zee, zes weken thuis. In die zes weken dat hij weg is, moet ik het ook rooien."
In dat proces weegt een overwinning zwaar. ''Ik ben er in ieder geval heel blij mee, maar het betekent ook dat ik er bijna niet meer onderuit kan om na dit seizoen weer door te gaan."
