De afgelopen drie weken waren een rollercoaster van emoties. De achtbaan begon in Tsjechië, op het Europees Kampioenschap. Ik stapte in het karretje die zijn eerste looping deed langs zenuwen. Ik had best wat spanning voorafgaand aan de wedstrijden.
We zijn toch de titelverdediger van het toernooi en willen die titel prolongeren. Vervolgens kwam het karretje langs adrenaline. Energie voor tien en ik was er helemaal klaar voor! Laat het toernooi maar beginnen! Het karretje stopte vervolgens kort met rijden want we vielen in de halve finale. Even zag ik de titel voorbij flitsen maar meteen daarna zetten we de aanval in om het gat te dichten.
Nadat dat gelukt was en we ons wisten te plaatsen voor de A finale schoot het karretje verder en maakte hij een flinke looping naar vertrouwen. Na die spannende halve finale hadden we het gevoel dat we alles aankonden wat er op onze weg kwam.
Het karretje vloog vervolgens verder naar de overwinning en dus naar blijdschap en vreugde! We hadden het geflikt! Ontlading volgde en nadat de mannen vervolgens ook hun titel prolongeerden vloog het karretje met een hoge snelheid over de kop, rechtdoor, weer over de kop en deed nog een extra rondje.
De achtbaan stopte niet na het EK, we gingen direct door naar Moskou. We moesten kwalificatie voor het Wereld Kampioenschap in Shanghai veilig stellen. Met de relayteams moeten we bij de eerste acht landen eindigen. Het karretje temperde dus weer even iets in snelheid en kwam langs het station rust en focus. Die hadden we nodig om plaatsing veilig te stellen.
Dat lukte en met een bronzen plak voor de damesploeg vervolgde het karretje zijn weg via opluchting naar Dordrecht. Spanning schoot in de achtbaan want hier wilden we ons laten zien. Voor eigen land wilden we laten zien hoe goed we zijn en wat een mooie, spannende en enerverende sport shorttrack is. Tijd om de gouden medaille van Tsjechië te vieren was er niet, tijd om de kwalificatie voor het WK te vieren was ook niet.
Het karretje moest door naar focus en extra motivatie voor de World Cup finale in eigen land. Vrijdag kwam het karretje langs energie. Wat een geweldig publiek waren de schoolkinderen die ons ’s ochtends aan kwamen moedigen en wat een geweldige ambiance had de organisatie gerealiseerd om te racen!
We kregen energie van het publiek, de lichtshow, de opzwepende muziek en het vertrouwen wat we tijdens het EK en de World Cup in Moskou op hadden gedaan. Zaterdag vloog het karretje echt letterlijk van energie naar energie! Drie mannen en Jorien hadden zich geplaatst voor de A finale. Nadat Jorien zilver veroverde maakte het karretje wat extra loopings om de energie te ontladen en de blijdschap te voelen dat het hier voor eigen publiek, gelukt is.
Na de mannen finale stotterde het karretje wat. Sjinkie juichte te vroeg en gaf de overwinning weg aan de enige Canadees tussen de Nederlanders. Freek zag zijn kans op een World Cup medaille in rook opgaan toen hij een penalty van de scheidsrechters kreeg.
Het karretje kwam langs verdriet, teleurstelling en verbazing maar toch ook langs blijdschap omdat drie Nederlanders in de A finale stonden en er dus twee medailles waren. Het publiek heeft die dag mooie en zeer spannende wedstrijden gezien. Beide relayteams behaalden de A finale en dus deed het karretje een extra looping en heerste er blijdschap nadat de tranen van het verlies opgedroogd waren.
De laatste dag in Dordrecht. Het karretje zette zichzelf in de volgende versnelling en kwam langs ontzettende blijdschap versus teleurstelling binnen het tijdsbestek van een half uur. De vrouwen werden vierde in de A finale…
Een actie van Italië zorgde ervoor dat er niet meegestreden kon worden om de prijzen, terwijl die kwaliteit er zeker is. Langzaam reed het karretje langs teleurstelling en verdriet. Lang kon het karretje daar niet blijven hangen, want de mannenfinale stond op het programma. Dat werd één groot feest. Het dak ging eraf in Dordrecht en een mooiere climax kon het toernooi niet krijgen.
Het werd afgesloten met winst. Het karretje was ineens een heel eind van teleurstelling en verdriet beland. Blijdschap, euforie en energie was waar het karretje in de achtbaan aangekomen is. Elektriciteitsvonken vlogen van het karretje af, de muziek ging nog een tandje luider, een looping hier, een looping daar en allemaal extra rondjes racete het karretje. Hij was niet meer te stoppen in Dordrecht…
Toch is er nu weer rust gekomen in de achtbaan. Het karretje rijdt nu rustig rechtdoor en maakt even geen loopings en scherpe, snelle bochten meer. Ik ben er even uitgestapt om er 2 maart weer in te stappen, als we naar het WK in Shanghai vertrekken. Ik stap nu naar de droger, om mijn laatste wasje eruit te halen en de geur van thuis te ruiken!