‘OP DE TIEN KILOMETER IN ALBERTVILLE KWAM ALLES SAMEN’
“De 10.000 meter tijdens de Olympische Spelen van Albertville in 1992 blijft mijn sportieve hoogtepunt en een belangrijk moment in mijn leven. Hier kwam alles samen. De dagen voorafgaand aan deze race waren hectisch. Ik had de 5.000 meter gereden, waar ik volledig de mist inging door slechte weersomstandigheden. De daaropvolgende 1.500 meter voelde daarentegen heel lekker. Ik werd vijfde. Voor mijn doen heel bijzonder en een bevestiging dat de topvorm er was.
De dag voor de tien kilometer was ik redelijk nerveus, totdat ik de loting zag. Alle kanshebbers zaten in de ritten voor mij, wat in mijn voordeel werkte. De nacht was – misschien wel hierdoor - heel onrustig. Ik had amper twee uur geslapen, lag te denken en te malen. Wellicht was ik iets te opgewonden over de gunstige loting. Ik dacht: morgen gaat het gebeuren. Morgen móet het gebeuren.
Vaak had ik wedstrijdspanning. Gek genoeg had ik dat op deze dag helemaal niet. Alles ging heel ontspannen en zelfverzekerd. Het was een heerlijke dag; de zon scheen. Soms kunnen alle stappen waar je voorafgaand aan een belangrijke wedstrijd doorheen moet - zoals het gehele ritueel rondom de warming-up - best zwaar voelen. Deze keer ging alles als vanzelf. Ook de tijden die ik van anderen voorbij zag komen deden me niets.
Een grappig detail: die dag was ik overal nét iets te laat. Ik had me verslapen in de ochtend en kwam later aan bij de warming-up dan de bedoeling was. Vervolgens ging ik terug naar het olympisch dorp en de 'woonkamer' voor atleten, waar we een filmpje konden kijken. Ik keek het komisch duo Laurel & Hardy ter ontspanning. Het was te leuk, ik vergat de tijd, bleef ook daar te lang hangen en begon later dan gepland aan mijn fietstraining. Kortom, in de voorbereiding was ik overal net tien minuten te laat…
Opvallend genoeg raakte ik hier niet van in paniek. Ik was vooral aan het genieten en dankbaar dat ik op de Spelen was. Ik genoot van het weer en de omgeving, en dacht: wow, wat gaaf dat ik hier ben. Alles beleefde ik heel bewust en in het moment. Op verkeerde dagen pakken deze elementen verkeerd en stressvol uit. Op deze dag maakte het niet uit.
Ik reed tegen Roberto Sighel. Hem reed ik op een voorsprong van driehonderd meter. De snelste tijd tot dan toe stond op naam van Johann Olav Koss. Iedere ronde won ik twee tot drie tienden van een seconde ten opzichte van zijn tijd. Om heel eerlijk te zijn, ik was na twee rondjes er al van overtuigd: dit wordt goud vandaag. Ik wist welke rondetijden ik reed en welke er nodig waren. Het enige dat ik nog hoefde te doen was mijn race uitschaatsen.
Met nog een paar ronden te gaan, verloor ik mijn concentratie. Ik lag vijf seconden voor op de snelste tijd tot dan toe. Er volgden gedachten als: oh jee, nu moet ik geen misslag maken of vallen. Hierdoor verloor ik enigszins mijn techniek. Toch bleef het geloof dat het mogelijk was. Hoewel ik enigszins moest toegeven op het schema aan het eind, maakte dit voor het eindresultaat niet meer uit.
Eenmaal over de streep wist ik in principe dat het genoeg moest zijn voor goud. Alle kanshebbers op eremetaal waren immers geweest en had ik achter me gelaten. Juichend kwam ik over de streep: ik was olympisch kampioen! Een kwartier later schoot er nog wel door mijn hoofd: de Russen zullen toch niet ineens heel sterk zijn? Maar gelukkig was dit niet het geval. Het was een enorme opluchting. Ik was in de vorm van mijn leven en was gekomen om te winnen. Op de tien kilometer kwam alles bij elkaar. Ik besefte: holy sh*t, het is me gelukt!
Na deze olympische zege ben ik voor het eerst in mijn leven dronken geworden. Ik was vierentwintig jaar en ging in het Holland Heineken House aan de champagne. Er was overigens niet veel voor nodig om mij in een beschonken toestand aan de tafel van Mart Smeets te krijgen in de tv-studio van de NOS. Tussen neus en lippen door liet Mart dit ook doorschemeren, maar voor de kijkers thuis was dit al lang duidelijk.
En zo denk ik terug aan die ene dag in Albertville, waarop de zon scheen, de zenuwen verdwenen waren en ik mijn droom waarmaakte. Het was een olympisch gouden dag, vol vreugde en opluchting. Een dag die mijn carrière definieerde en mijn leven voor goed veranderde. Het was mijn moment.”
