Haar post gaat vergezeld door foto. Daarop laat Schulting, zittend op een ziekenhuisbed, het gips rond haar rechterbeen doorknippen voor een nieuw onderzoek. Dat wijst uit dat ze onder het mes moet (volgende week dinsdag), gevolgd door een stevige herstelperiode. ‘Ik ben erg optimistisch en heb vertrouwen in het feit dat alles weer goed komt’, luidt de begeleidende tekst. De weg terug naar boven kan spoedig worden ingezet.
“Ik wil wel veel, maar is het verstandig?” Het was een passage in het gesprek met de drievoudig olympisch shorttrackkampioene, na afloop van haar geslaagde comeback in Dresden. De stoere Friezin had, enigszins gedoseerd door een klein handremmetje, een bijna utopische score gerealiseerd bij de rentree in de World Cup. Drie medailles, alle drie van een andere kleur, zaten er in haar koffer: goud op de relay voor de vrouwen, zilver van de 1000 meter en een bronzen plak, verdiend op de 1500 meter. Ze kon trots zijn, en Schulting was het ook. Maar vooruitkijkend naar het WK, goedbeschouwd het enige doel van haar gemankeerde seizoen, voelde ze alweer hoe de geldingsdrang, het willen presteren op topniveau, met haar aan de haal wilde gaan. Want een sportbestaan zonder onmogelijke uitdagingen rijmt niet met de manier waarop Schulting haar leven leidt.
In Rotterdam Ahoy alles rijden? Als de ogen hadden gesproken, was er een volmondig ja over haar lippen gerold. Ze liet het nu in het midden wat haar hart vertelde, terwijl ze glimlachte. “We gaan het zien. Ik wil altijd goud halen. Dit is een fantastisch weekend geworden voor me, waarin ik de hele boel weer een beetje heb kunnen opschudden. Het racen wordt anders, dat is leuk om te constateren. Hanne (Desmet, red.) en Santos (de Amerikaanse, red.) hebben het hele seizoen hetzelfde trucje kunnen toepassen dat nu wordt verstoord. Ik heb de voorbije maanden ook gevolgd hoe ze hebben gereden. Het was steeds een kwestie van wachten, wachten, wachten tot het slot en dan BAM!, afmaken. Dat wordt nu lastiger”, voorspelde ze. “Die anderen hebben alleen wat meer power. Het is afwachten of ik die power terug heb op het WK. Misschien komt dat toernooi net wat te vroeg. Dan is dat zo. Het is al geweldig dat ik zo meedoe om de medailles.”
De woorden dateren dus van 11 februari. Ruim een maand later is duidelijk dat ze moeiteloos als beschrijving voor de gebeurtenissen van de driedaagse in de Rotterdamse heksenketel kunnen worden gebruikt. Ze reed inderdaad álles. Zonder herstart was er wellicht een bronzen medaille aan de strijkstok blijven hangen. Ja, de power die Schulting tot en met het WK van 2023 (in Seoul) hielp uit te groeien tot een exceptionele atlete ontbeerde ze nog. Ze heeft kunnen racen, strijden met de besten in haar vak; in plaats van een verdiende beloning in de vorm van welke individuele medaille ook, eindigde het optreden echter in pure pech. Én, de concurrentes hebben het zeker zwaarder gehad…
Een schrale troost. Wedden dat Schulting daar allang niet meer mee bezig is?
