Ook wel logisch, want zo vaak mocht deze 31-jarige Friezin niet het genoegen ervaren van een overwinning, en al helemaal nooit als het een prijs van de buitencategorie betrof. Bosma joeg tien jaar op een buit als deze titel; ze greep er altijd naast, en dat deed haar al in de kersttijd van 2023 – voor velen een periode van bezinning – besluiten (zo bleek later) dat er over een goede maand een einde zou komen aan de sportcarrière. Er bestaat immers meer dan pijnlijke benen, blaren, een stijve rug en nog meer schaatsongemak in het leven.
Ze wilde dat echter nog niet vertellen, toen er in een gesprek met Schaatsen.nl over haar liefde voor het natuurijs expliciet werd gevraagd naar de toekomstplannen. “Nee joh, ik heb geen idee wat ik ga doen. Eerst de wedstrijden in Oostenrijk, het allermooiste wat er is. Daarna zien we wel.”
De eerste wedstrijd op de Weissensee moest echter nog verreden worden, toen ze haar geheim toch maar de ether in slingerde. Het hoge woord moest eruit: ze kon de ballast van een moeilijk besluit beter overboord gooien, om van het laatste bezoek aan het geliefde, Karinthische bergmeer een lekkere afscheidsknaller te maken. Ja, het liefst opgeluisterd met een zege. Die kwam er, op een zo’n geweldige wintersportochtend van zon, plezier en ijspret.
“Ik wil naar mijn ouders. Oh. Mijn god ik heb gewonnen”, riep ze tussen snotspetters en tranen door, steunend op de schouders van een verzorgster van de ploeg die haar toefluisterde dat ‘deze helemaal voor haar was’. “Je hebt ’m, meid, je hebt ’m”, verzekerde ze. “Ja, eindelijk, eindelijk”, reageerde Bosma, tegelijkertijd overstaanbare kreten slakend. Ondertussen speurden haar ogen onrustig de omgeving af naar pa en ma. “Oh, oh, oh”, vervolgde ze zuchtend en steunend van blijdschap, “ik wist niet wat ik aan het doen was onderweg. Ik dacht dat ik nog twee rondjes moest schaatsen, of drie, en toen zat ik plotseling in de laatste. Jezus, en nu ben ik gewoon Nederlands kampioen! Maar….,” ze snikte opnieuw, “Ik wil naar mijn ouders. Dit is zo bizar….”
De ouders waren in aantocht. Nog voor ze dat duo in de armen kon sluiten, hingen de ploegmakkers om haar nek. Elsemieke van Maaren en Ineke Dedden hadden er het ONK namelijk tot een compleet BDM-BTZ-feest gebombardeerd. Lieten de meiden zich donderdag aan het slot van de Aart Koopmans Memorial nog ringeloren door de knap sprintende Beau Wagemaker, deze keer gaf het supertrio de overgebleven volhoudsters geen schijn van kans. Een solerende Bosma, twee sprintende collega’s een minuut of twee later. “Dit hoop je, maar kun je nooit verwachten”, zou ploegleider Eelco Kooistra erkennen.
“Dit is heel hard stoppen op m’n hoogtepunt. Het is helemaal goed zo, op deze manier uit te pakken. Ik heb het zo dikwijls gevisualiseerd te winnen via een solo…., het is ongelooflijk, onwerkelijk zelfs.” Ze betrok haar trainer in de onverwachte successtory. “Ik ben dankbaar dat ik met hem nog zoveel gesprekken heb gevoerd. “Hij zei: ‘Je moet dit doen om te winnen’, ‘je moet gaan’, ‘let op dit’. En: ‘Als je er een moet winnen, doe het dan solo’. Ik besef het nog niet hoor.”
Bosma vertrok al ver voor de streep uit het compleet vergruisde peloton dat al vroeg in de race de nodige mokerslagen te verwerken had gekregen en zo in rap tempo werd uitgedund. “Ergens in de finale schreeuwde ik naar Eelco om te horen hoeveel ronden ik nog had af te leggen. Ik verstond dat ik bij de passage van de streep nog een keer tien kilometer moest rijden, maar dat bleken er twintig te zijn. Weet je, sprak ik mezelf moed in, blijf maar gewoon schaatsen zoals je nu doet. Iedereen langs de kant moedigde me aan, ook alle mannen in het peloton die me voorbij reden. Dat was zo chill. Kom op Merel, ’t maakt niet uit als je de rest van de week naar de kloten bent, ga gewoon!, dat galmde door m’n hoofd. In de een-na-laatste lus werd het genieten, genieten, genieten. Echt, dit is gestoord!”
De uitslag van het ONK vrouwen staat hier.
