“Ach”, merkte bondscoach Rintje Ritsma op, nadat zijn drie rijders al hun licht hadden laten schijnen over de uppercut, “als je drie schaatsers hebt die een vijf kilometer onder de 6.20 kunnen komen en je gaat een beetje trainen op dit onderdeel, heb je gewoon potentie. Dan kan er veel inzitten. Je moet er alleen op oefenen, zoals de Noren dat doen. Die hebben omdat ze inmiddels een geoliede machine zijn, grote stappen gemaakt… Als de ploegen hier er ook een beetje rekening mee zouden houden in hun programmering, zou er wat meer intensiteit in gegooid kunnen worden. Of als ze zelf wat meer zouden gaan trainen, op de ploegenachtervolging, dan zou dat eveneens kunnen helpen…”
Rake woorden. En tegelijkertijd wishful thinking. Zoiets als bidden om regen terwijl je in de woestijn loopt. TeamNL heeft al seizoenen geleden van de riante positie in de kopgroep van landen die bedreven zijn in deze discipline, afstand gedaan. Er was geen interesse bij coaches, individuele onderdelen moesten te allen tijde voorrang krijgen; het was puur te danken aan de klasse van enkele allrounders die zich zo nu en dan kwaad maakten, dat er ondanks gebrekkige voorbereiding her en der medailles werden geraapt tijdens de grote toernooien. Zoals op de drie voorgaande EK's, toen de beste plek op het podium voor rood-wit-blauw was....
Tijden veranderen, zo hebben naties als Noorwegen, Canada en de VS aangetoond. “Weet je wat de team pursuit is?”, sprak de stralende Pedersen die de klus klaarde met Sander Eitrem en Peter Kongshaug. “Dat is trainen, trainen en nog eens trainen. Samenwerken, oefenen op het ritme, op het aansnijden van bochten, op het duwen. Het gaat om details en om uren maken, met elkaar. Dat het vanavond uitmondt in een wereldrecord, nee, dat had ook niemand van ons gedacht en verwacht.”
3.34,22, die tijd verscheen op de grote digitale klok van het Heerenveense ijspaleis nadat het drietal van bondscoach Bjarne Rykkje de streep voor de laatste keer was gepasseerd. Het resultaat bleek net even rapper dan de Amerikaanse topscore, die op 5 december 2021 in de boeken werd geschaatst op het heilig snelle ijs van Salt Lake City. Juist dat laatste feit gaf extra cachet aan de buitengewone prestatie op laaglandbaan Thialf. Pedersen vond het een beloning voor het feit dat de Noren het gehele seizoen (‘van mei tot maart’) als een eenheid opereren, dagelijks met elkaar optrekken en de achtervolging als iets prachtigs ervaren.
“Tja, wat zij hier hebben gedaan, is bizar. Daar kun je een uitroepteken achter plaatsen”, erkende Marcel Bosker. “We moeten heel erg aan de bak, want momenteel zijn we niet goed genoeg met z’n drieën”. Bart Hoolwerf: “Trainen, dat is het sleutelwoord. Deze verschillen (TeamNL gaf ruim zeven seconden toe op de winnende tijd, red.) zijn aan onszelf te wijten. Dit is een klap in ons gezicht, ze rijden een seconde per ronde harder dan wij. Ik hoop vooral dat we, om het gat te kunnen dichten naar de top, in de toekomst meer samen kunnen doen."
"Mijn ideale plaatje? Dat zou ontstaan als alles in het teken zou staan van de team pursuit en de mass start. Ik kan me erop focussen en wil dat ook. Maar stel dat we allemaal minimaal een dag per week zouden kunnen opofferen aan het trainen voor de ploegenachtervolging, dan zou dat al enorm helpen.” Met enige spijt in zijn stem: “De andere jongens zijn helaas meer bezig met individuele nummers en daar hebben ze net zo goed kansen op. Plus: er is een matrix, waarbij er van individuele rijders wordt uitgegaan om plaatsingslijst in te vullen.”
De uitslag van het EK team pursuit staat hier.
