“Elke keer zat ik dichtbij. Steeds was ik tweede of derde. Een van mijn teamgenoten noemde me al Joop Zoetemelk.” Geen schande om vergeleken te worden met een van de beste Nederlandse wielrenners ooit, met name voor iemand die zich pas sinds een jaar of twee tot de mondiale top mag rekenen op de individuele afstanden. “Zeker niet.”
In Thialf verbeterde Groenewoud haar persoonlijk record met ruim een seconde: 3.56,27 en daarmee brak ze de ban. “Top om mijn eerste individuele prijs te pakken. Op de teamonderdelen lukte het al wel en ik groeide op de individuele afstanden, maar had nog geen goud. Elke keer bouwde ik door en reed ik persoonlijke records. Ook deze week schaatste ik lekker, snelle rondjes zette ik op de klokken. Dat wilde ik vandaag doortrekken. De snelheid kwam heel makkelijk, want ik heb nog nooit de eerste twee rondjes in de 29 gereden.”
Voor die eerste overwinning moest Groenewoud leren om alleen te rijden. “Ik ben vanuit het skeeleren en het marathonschaatsen gewend om tegen iemand te racen. Bij het langebanen moest ik daar vanaf stappen”, geeft ze als reden waarom die eerste individuele titel even op zich liet wachten. Aan haar directe tegenstandster Ragne Wiklund – die sinds november 2022 internationaal ongeslagen was op de drie kilometer – had ze weinig. “Ik had verwacht dat het een heel mooie rit zou worden, dat viel tegen. Omdat ik zelf de race moest maken, was dit een goed leermoment. Ik heb me niet laten afleiden.”
Op de vraag of dit het begin is van een heerschappij antwoordt de nuchtere Groenewoud: “Ik hoop het, ja. Dat is de bedoeling.” Ze versloeg haar teamgenote Irene Schouten met twee seconde, maar een wisseling van de wacht wil Groenewoud het allerminst noemen. “Iedereen verwacht natuurlijk veel van haar en ikzelf zit in de underdogpositie. Dat vind ik fijner. Ik hoef niet per se op de voorgrond te treden. Al zal dat er vanzelf bij horen als ik ga winnen. Nu valt dat nog mee.”
Irene Schouten was teleurgesteld na afloop, maar noemde het geen grote ramp dat ze de overwinning misliep. “Ik werk toe naar het WK, dat is het allerbelangrijkst. Natuurlijk had ik hier graag willen winnen. Ik weet zelf ook niet waar het aan lag. Het was echt heel slecht. Na 200 meter merkte ik al dat het er niet inzat”, vertelt de Noord-Hollandse over haar 3.58,70, waarmee ze ruim twee seconden langzamer was dan Groenewoud en nipt sneller dan de nummers drie en vier, Ragne Wiklund en Elisa Dul.
Schouten is zoekende naar een verklaring. “Voor de Nederlanders was het NK heel belangrijk, daar konden we ons plaatsen voor het WK. Daarna volgde het NK Marathon nog. De spanning bleef hoog, maar dat kun je niet het gehele seizoen volhouden. Daarom mocht na nieuwjaarsdag de spanning er even af. Misschien is dat de oorzaak van deze slechte rit, want ik weet dat ik fit ben.”
Ze benadrukt dat het EK niet rood omcirkeld was in de agenda. “Omdat het in een vol Thialf was, wilde ik wel hard rijden. Was het in Rusland gehouden, op een lege baan, dan had ik me afgevraagd waarom het toernooi überhaupt verreden zou worden.”
Ondanks matige rit veroveren teamsprinters goud
Marrit Fledderus, Femke Kok en Antoinette Rijpma - de Jong trapten namens Nederland het EK af. Het trio verscheen voor de tweede maal als team op het ijs en was nog niet helemaal ingespeeld op elkaar. Hoewel de Nederlandse rijdsters als geheel vertrokken, moest Rijpma - de Jong al snel een gaatje laten vallen naar Fledderus en Kok. De sprintsters van Reggeborgh hadden niet door dat hun kompaan gelost was en reden hard door. Het gat werd groter en groter, waardoor Rijpma - de Jong niet kon profiteren van de windbrekers voor haar. Desalniettemin zette ze één van de snelste slotrondes neer en finishte als eerste, voor Noorwegen en Polen.
