Schouten heeft al zoveel in haar carrière gewonnen, een 'standaard' marathonpak met haar sponsoren en beennummers heeft ze inmiddels niet meer. Paniek dus in huize Schouten op de eerste ochtend van het nieuwe jaar dus, want zonder pak kun je immers niet meedoen. "Ik bedacht me gisteren nog wel dat ik alles vast even bij elkaar moest zoeken. Maar ik dacht, weet je, ik heb al mijn marathonspul op één plek. Dus dat pak ik morgenochtend wel. En vanochtend kon ik het pak nergens meer vinden."
De verklaring die ze daarvoor had? "Elk jaar krijg je de vraag of je een nieuw pak nodig hebt. Dit jaar heb ik gezegd dat ik geen nieuw pak hoefde, want we krijgen al zoveel pakken. Alleen had ik er dus niet nog een liggen. Ik geef mijn oude schaatspakken vaak aan mijn club STG Koggenland dus ik denk dat nu een clubgenootje in het pak rijdt", kon ze er uiteindelijk om lachen.
Ze had er zelfs een boete voor over om in het verkeerde pak aan de start te staan, maar uiteindelijk bracht de moeder van ploeggenote Maaike Verweij de verlossing. Terwijl de rest van het ploeg in een hotel even verderop de voorbespreking voor de NK-strijd hield, zat moeder Verweij met de naaimachine de beennummers en sponsorlogo's van het lycra trainingspak van Schouten op het marathonpak van Marijke Groenewoud te borduren.
Schouten kon haar ploeggenote uiteindelijk niet belonen met de Nederlandse titel. Door zelf solo weg te rijden had de ploeg meer zekerheid. Verweij kon nog wel naar het zilver sprinten.
Best of the rest
De vrouwen van Zaanlander kenden een medestander in hun kopgroep. Best of the rest en winnares van het brons was namelijk Femke Mossinkoff. De aanvalster werd in de kopgroep getolereerd, nadat ze eerder na afloop van de wedstrijd in Groningen ook al complimenten had ontvangen van de Zaanlander-vrouwen. "Dat is ook een beetje onze strategie, en die van Jillert", verklaarde Schouten. "Als je mee wilt rijden, gunnen we jou ook iets. Het liefst hebben we één, twee en drie van Zaanlander op het podium, maar ik gun het Femke ook."
Anderzijds dropen de vrouwen van BDM-BTZ, het andere sterke front met onder meer Esther Kiel in de gelederen, na afloop van het NK teleurgesteld af. Voor Mossinkoff was de bronzen medaille echter een overwinning op zich. Haar vader stond in tranen langs de kant en ploegleider Martin van de Pol knuffelde zijn pupil haast kapot.
Mossinkoff zelf kon ook volop genieten van haar derde plaats. "Als je in een kopgroep zit met drie van dezelfde ploeg, is dit het hoogst haalbare. Je weet gewoon dat ze het uit kunnen spelen." Ondanks de overmacht van de groene concurrentie kiest ze telkens weer de aanval. "De wedstrijden gingen goed, maar het resultaat was er nog niet naar. Dat was ook niet per se frustrerend. Er zaten zeker ook goede wedstrijden tussen die erg goed liepen. Dan weet je dat er meer in zit. Het viel tot nu toe nog niet helemaal onze kant op. We rijden de meeste wedstrijden sterk en aanvallend. Nu wordt dat beloond."
In de finale dacht Mossinkoff dan ook niet meer aan aanvallen. Nadat Verweij en Mossinkoff samen met Arianna Pruisscher het verschil hadden gemaakt met het peloton, sloot enkel Irene Schouten nog aan. Tegen dat overwicht kon en wilde Mossinkoff niet op. Met de hulp van Marijke Groenewoud reden de vrouwen rond en in de slotfase mocht Schouten solo demarreren.
Van Voorden grijpt laatste strohalm en sprint naar neo-titel
Bij de neo-senioren was de 22-jarige Eline van Voorden na 60 ronden de snelste. De rijdster van PGM Bakker komt normaal gesproken in de topdivisie uit, maar dit was haar laatste kans om in de jongere categorie om de titel te strijden. Op een enkele zege vorig seizoen bij de openingswedstrijd in Amsterdam bij de beloften na is haar teller namelijk blijven steken bij een aantal podiumplaatsen. Haar keuze om op nieuwjaarsdag bij de neo-senioren te starten pakte dus uitstekend uit.
"Heel gaaf dat ik nu ook een keer een titel win en dat het op de eerste dag van het nieuwe jaar mag lukken", reageerde de Zuid-Hollandse met de gouden plak om haar nek. "Als je een keer wint hoop je dat je vaker kunt gaan winnen, maar iedereen gaat ook naar je kijken. Dat maakt het een stuk lastiger."
De lessen die ze in de eerste seizoenshelft bij de topdivisie heeft opgedaan, brachten haar een voordeel op het ijs in de Elfstedenhal. "In de topdivisie ligt het tempo veel hoger en zijn er grotere snelheidsverschillen. Dat maakt de wedstrijden heel anders dan bij de beloften en daar ben ik zeker sterker van geworden. Daarom besloot ik om deze wedstrijd ook zwaar te maken. Ik heb veel aangevallen en ook veel op kop gereden. Dat werd gelukkig ook beloond." Van Voorden maakte de wedstrijd zwaar en daardoor sprintte uiteindelijk een uitgedund peloton om de overwinning. Daarin was Van Voorden veruit de snelste. Yael Prenger en Jet Fransen eindigden op de plaatsen twee en drie.
Met de titel op zak richt Van Voorden zich alweer op haar volgende doelen. Aangezien ze normaal gesproken in de topdivisie uitkomt, zal ze namelijk niet in de gelegenheid zijn om haar rood-wit-blauwe trui aan het publiek te tonen. "Met de ploeg willen we graag nog een keer op het podium eindigen en we hebben natuurlijk nog de Weissensee in het vooruitzicht. Daar gaan we vol voor en misschien zit er voor mij ook nog een mooie klassering in."
