Weigeren? Da’s een groot woord. Gary Hekman, de meest succesvolle marathonman van het huidige peloton dat deze week in plukjes arriveert op de Weissensee, vindt het niet gepast in een outfit te schaatsen die ’s lands beste marathonrijder toekomt. “Het is rood-wit-blauw wordt uitgereikt aan de man en vrouw die iedereen op een meer in Nederland heeft verslagen. Dat er daarnaast een wedstrijd is die ook een NK wordt genoemd, met Open ervoor omdat die over de grens wordt verreden en er buitenlanders aan mogen meedoen, vind ik prima. Het truitje dat er wordt uitgedeeld hoor je alleen niet in het peloton terug te zien. Voor mij is Christijn nog altijd de regerend Nederlands kampioen.”
Hekman, al drie keer winnaar van het Open NK (2011, 2015 en 2023) en samen met Erik Hulzebosch (1990, 2001 en 2003) recordhouder, eert op deze manier Groeneveld. Het sentiment dat hij nog met de Noord-Hollander samen heeft geschaatst in het peloton, ligt eraan ten grondslag. “Ik snap best dat de jongere generatie marathonrijders niets heeft met hem, of hem waarschijnlijk niet eens kent, en daarom zonder probleem het rood-wit-blauw aandoet. Mijn verleden telt voor mij mee. Ik kwam in de sport toen er elk jaar (van 2009 t/m 2013, red.) een Nederlands Kampioenschap werd gehouden. In die periode was er hier ook jaarlijks een ONK, maar haalde je het niet in je hoofd om in dat pak aan de start te verschijnen, terwijl Christijn met zijn rood-wit-blauwe tricot meedeed. Want twee dezelfde pakken in een peloton konden én kunnen in mijn ogen niet.
“Als we vorige week een NK op natuurijs zouden hebben gehad, na die twee marathons op een ondergelopen baantje, en we melden ons nu hier voor de reeks wedstrijden op de Weissensee, dan kun je echt niet samen met de échte Nederlands kampioen in het rood-wit-blauw gaan rijden. Nee, dan laat je die eer aan de man die het in Nederland is geworden”, oordeelt de Overijsselnaar die verleden winter de twee races na zijn ONK-zege in het groen van Reggeborgh afwerkte. “Zo voel ik dat. Donderdag schaatsen we in de Aart Koopmans Memorial met Reggeborgh sowieso in een ander pak, voor het goede doel (Villa Joep), dus is deze kwestie helemaal niet aan de orde.”
Genoeg gezegd over dit onderwerp. Hekman en zijn toekomst? Ook niet zo heel spannend. “Ik ben van plan er nog een jaar aan vast te plakken. Mijn lijf kan het nog steeds goed aan, al heb ik wat mankementen (o.a. een niet optimaal functionerende schildklier, red.) die ik niet carrière-beëindigend zou willen noemen. Afgelopen zaterdag had ik erg veel last van mijn schenen. Die pijn is afkomstig uit mijn rug, een euvel dat me eerder is overkomen. Wanneer mijn hartslag voor de eindsprint nog onder het omslagpunt zit, ben ik goed genoeg om te winnen. Ben je dan net de controle over je voeten kwijt (door de pijn in de onderbenen), dan kun je niet eens meer sprinten. Het is op te lossen hoor: veel fysiobehandelingen aan mijn rug deze week. Gelukkig is daar alle tijd voor.”
Het programma op het Oostenrijks bergmeer biedt de groene brigade voldoende kansen het bleke seizoen qua resultaten te doen vergeten. “We hebben een rare winter achter de rug. Zo ongeveer iedereen was de eerste fase ziek, waardoor we in de achtervolging moesten op de feiten (voortdurend weggereden, red.). De slechte serie viel moeilijk weg te poetsen.” Sprekend voor zichzelf: “Ik ben niet in paniek geraakt, bewaarde de rust en heb dat ook op de ploeg kunnen overbrengen door oplossingsgericht te denken. Met een plan kom je altijd weer verder en laat je het gesukkel achter je. Trouwens, we moeten de ellende niet groter maken dan-ie was, hè.”
In zijn geliefde omgeving – Hekman is met voorsprong de man die de meeste Grand Prix’ op buitenlands natuurijs heeft gewonnen – verwacht hij Reggeborgh opnieuw op de voorste posten. “Deze discipline zit in mijn aard, natuurijs heeft me vanaf het begin van mijn schaatsloopbaan gelegen. De slag op dit ijs vereist een bepaalde beweging, waarbij souplesse en kracht samenkomen. Toevallig lukt dat bij mij heel gemakkelijk, en gaat het veel natuurlijker dan op kunstijs. Wanneer er dan als extraatje een paar duizend man langs de kant staan, is dat heerlijk. Het is lekker om zo’n fuik van publiek rond de finish in te rijden. Laatst, in Winterswijk zei ik het nog: op dit soort dagen word ik weer verliefd op mijn schaatsen. Hetzelfde gebeurt zodra je aan de oever van de Weissensee arriveert, in een klap ben ik dan vrolijk en verheug ik me op wat er komen gaat.”
Het menu is bekend: vier mooie wedstrijden, van een opwarmer (Aart Koopmans Memorial) tot de serieuze veldslagen als het ONK en de Alternatieve Elfstedentocht (woensdag 31 januari) als de welbekende afsluiter. En bij voorkeur dan zonder een in rood-wit-blauw schaatsend mannetje… "Dat moet iedereen voor zichzelf weten....."
Het gehele programma op de Weissensee is hier te vinden.
