Of het er nu dertig zijn, zestig of nog meer titels die de 57-jarige, voormalige Oost-Duitse wereldster op schaatsen tussen 1988 en 2005 bij elkaar reed, het interesseert haar niet meer. Dat ze vanuit haar woonplaats Erfurt de oversteek heeft gemaakt naar Friesland, heeft te maken met haar 22-jarige dochter Victoria die zaterdagmiddag op het EK Afstanden als eerste rijdster aantreedt op de 1500 meter voor vrouwen. En ze moet zeggen: binnenlopen in het stadion waar ze in 1990, 1992, 1995 en 1996 Europa’s beste allroundster werd en een vol stadion het Duits volkslied hoorde zingen, vier keer een wereldrecord verbeterde en twee wereldtitels behaalde, voelt nog steeds als thuiskomen.
“Een klein thuis”, noemt ze Thialf. “De ambiance blijft altijd hetzelfde. Hoe dat is?”, vraagt ze lachend. “Ze schuift de mouwen van haar zwarte blouse omhoog, en wijst met een vinger naar de andere arm. “Kippenvel. De sfeer vrijdagavond bij de opening van het toernooi bezorgde me kippenveld. Toen de lichten uit gingen, en het publiek stil werd, begon het genieten. Geweldig! Wanneer de races bezig waren, kwam er een golf van enthousiasme op gang die zijn weerga niet kende. Het mooie is: zoals het vroeger was, is het nu nog. Slechts de knuffels die massaal door het publiek op het ijs werden gegooid, behoort tot het verleden. Dat mag geloof ik niet meer, hè. Ik nam ze altijd mee en schonk ze aan kindercrèches thuis.”
Met plezier denkt ze terug aan de talloze ererondjes in een koets over het ijs, na de winst in een klassement. “De lampen vlogen aan, uit de speakers klonk het nummer van Queen (‘We are the champions’) en de mensen zongen mee. De toeschouwers hielden en houden van de schaatsers, ongeacht wie er reed of rijdt. Want ze kennen de atleten, zijn als experts op de hoogte van hun beste tijden. Vrijdagavond kreeg ik dat weer in de gaten, toen er een jong meisje de baan op kwam. Ze werd begroet met applaus en moet haar gehele race de aanmoedigingen hebben gehoord waarmee ze werd begeleid. Fantastisch! Dat koester ik zo van deze plek.” Pas dan komt het besef dat ze gewoon aan een onvergetelijke gebeurtenis is voorbijgegaan. “Het moment waarop ik hier tot Schaatsster van de Eeuw ben uitgeroepen. Dat is toch het hoogste wat je kunt bereiken?”
Stirnemann is sinds haar actieve periode niet veel meer teruggekeerd in wat ze als een theater beschrijft. “Na mijn schaatsloopbaan heb ik me teruggetrokken uit, het publieke leven. Mijn tijd als schaatsster was voorbij, ik had er genoeg van en wilde niet meer. Ik heb in drie jaar in Keulen de opleiding tot trainster gevolgd en werkte lang met de jeugd in Erfurt. En vorig jaar ben ik op voorspraak van Peter Mueller (de Amerikaanse bondscoach van de Duitsland, red.) in dienst getreden als assistent-coach. Dat is spannend en ontzettend leuk tegelijk. Heerlijk, alle dagen sta ik op het ijs.”
Dat betekent niet dat ze vanuit die rol extra aandacht besteedt aan dochter Victoria, voorziet ze haar wel van de nodige adviezen. Natuurlijk, Stirnemann volgt de resultaten als betrokken moeder, “maar wat ze doet en hoe ze haar carrière aanpakt, beslist ze helemaal zelf zoals ik het altijd heb gedaan. Het is een zware, moeilijke weg die ze heeft te gaan. Ze bekostigt alles uit eigen zak, al heeft ze een prima werkgever die haar steunt. Wat ik alleen tegen haar zeg is dat ze er vooral van moet genieten. Het is al wat lastiger met mij als moeder. ‘Mama, het is niet erg, ik ben juist heel trots op jou’, was haar reactie. Ik ben uiteraard wel benieuwd hoe ze het zal doen de komende jaren. Olympische Spelen? Oh, daar denk ik helemaal niet aan. Maar ze schaatst niet louter om het plezier. Doe je aan topsport, dan train je ook hard”, aldus de legende die enorm kan genieten van Irene Schouten en Patrick Roest. “Irene is zo puur, werkt zo hard, echt, ze inspireert me, want ik weet (zelf als stayer) hoeveel tijd en energie erin moet worden gestopt om te bereiken wat haar is gelukt. Patrick spreekt me ook aan, omdat hij door de jaren heen een hoog niveau haalt. Ik wens beiden een olympische medaille op de volgende Winterspelen.”
