Wat een heerlijke, vrijuit pratende held, die Jenning de Boo. Oh, daar hoort sinds afgelopen weekend een keurige eretitel bij. Europees kampioen, op de 500 meter. En runner-up, achter het grote voorbeeld uit de succesvolle ploeg Reggeborgh, Kjeld Nuis, op de dubbele sprint. Hij zei wel dat de zenuwen door zijn lijf gierden, vanwege het verwachtingspatroon dat de laatste tijd in hoog tempo als een spinnenweb om hem heen wordt geweven. “Och”, lichtte zijn coach Gerard van Velde schouderophalend toe, “daar moet-ie maar mee leren omgaan, als de nieuwe ster. Ik weet wat het is, dat heb ik zelf ook meegemaakt”, kwam er achteraan, zo de link makend met de Winterspelen van 2002 waar de Heerdense uitvoering van Tarzan uit het niets naar olympisch goud vloog, wat zijn normale bestaan compleet overhoop zou gooien.
Zo hard zal het niet gaan met De Boo. Schitteren in een Europese concurrentie-omgeving is prachtig, maar vormt geen garantie voor mondiaal succes. Op het WK Afstanden, volgende maand in Calgary, rollen de knikkers uit alle hoeken van de wereld en is er in het denkbeeldige putje slechts plaats voor drie exemplaren die goed zijn voor een gouden, zilveren en bronzen medaille. Dat vraagt om exceptionele kwaliteiten op en naast het ijs. De Boo lijkt, zo jong als-ie is, al een eind op weg om er klaar voor te zijn.
“De progressie is gigantisch, hè”, klonk het enigszins verbaasd na zijn allesbehalve vlekkeloze uitvoering van de 500 meter in 34,48 seconden. Zijn tijd volstond ruimschoots; de Est Martin Liiv (34,78) en de Pool Marek Kania (34,86) completeerden het podium. “Ik was minder scherp dan een week geleden, en in de laatste (buiten)bocht moest ik een keer extra overstappen omdat ik niet goed uitkwam. Dat soort dingetjes zorgden ervoor dat het niet zo liep als ik in gedachten had.” Boeiend. Hij greep de hoofdprijs, die telde.
Een paar uur eerder had Kjeld Nuis dat ook zo graag willen uitspreken. Hij mikte op de gouden dubbel, na de 1000 meter te hebben gewonnen: de entourage van een vol en schreeuwend stadion zou de showman van TeamNL moeiteloos stimuleren nog eens boven zichzelf uit te stijgen. Het werd voor de verandering eens net-niet. Peder Kongshaugs koele race wist hij niet te overtreffen. “En dat is heel zuur”, kwam vanuit zijn tenen opborrelen als eerste reactie. “Ik heb het laten liggen op de laatste honderd meter. Wat zeg ik? De laatste vijftig. Daar was ik de focus kwijt, omdat ik begon te denken dat ik er al was. Wat een beginnersfout. Goh, wat neem ik dat mezelf kwalijk.”
Die Kongshaug, zo vervolgde Nuis, is van alle markten thuis. Hij wees op de tweede rondetijd van de Noor (26,68) die hem promoveerde tot een gedurfde uitspatting. “Dat doe je alleen als je over heel veel zelfvertrouwen beschikt. Hij heeft verdiend gewonnen. En ik verdiend verloren. Heel erg balen. Ik wilde twee keer goud, want dat zou het tot mijn weekend maken. Weet je wel?” Niet dus. Dan maar op het vroegere olympisch ijs van de Oval in Canada. De sfeer zal er wat minder zijn, de tijden waarschijnlijk meer tot de verbeelding sprekend. Is ook weer wat waard. Het liet Nuis koud. Hij had slechts trek in.....een frikandel speciaal.
De uitslag van de 500 meter op het EK staat hier.
