’t Is dat hij met zus Vivian zwemles had in het bad naast de ijsbaan van Geleen, anders zou de schaatsliefhebber in Guido Maat mogelijk nooit zijn ontwaakt. “Wanneer we moesten zwemmen, liepen we altijd langs de ijsbaan. Na het behalen van de diploma’s, hadden we zoiets van dat schaatsen ziet er zo leuk uit, dat gaan we nu doen. Dat beviel mij zo goed, dat ik er steeds verder mee ben gegaan. Ik begon op m’n achtste bij de Limburgse Schaatsvrienden. Eerst binnen, op de ijshockeybaan, vervolgens belandde ik buiten, op de 400 meterbaan en na verloop van tijd reed ik langebaanwedstrijden.
Altijd 500 meters met een 1000 of 1500 er achteraan. Ik was en ben totaal geen sprinter, in het klassement verzeilde ik daardoor meestal achteraan. Pas toen ik als 15-jarige of zo een vijf kilometer mocht rijden, werd duidelijk dat ik langere afstanden beter aan kon. Maar ja, als je op die leeftijd een keer of twee per seizoen daaraan toekomt, kun je er moeilijk je sport van maken hè. Gelukkig ontdekte ik een jaar later dat er ook een marathoncompetitie bestond. Had ik nooit eerder van gehoord. Ik deed een keer mee en was verkocht.”
Marathons schaatsen werd zijn sport. Tot een jaar of drie geleden trainde Guido op Glanerbrook in Geleen met een groepje allang gestopte masters. “Met hen reed ik mee, de overige trainingen was ik op mezelf aangewezen. Op een gegeven moment kreeg de ijsbaan problemen om op tijd een ijsvloer neer te leggen. Ik zat al als eenling bij de B’s en besefte dat als ik wilde doorgaan, ergens anders heen moest om m'n uren te maken. Dat doe ik sindsdien in Eindhoven, twee keer per week. Er is om half zeven ’s avonds een trainingsuur van de KNSB daar waar een gewone schaatsclub gebruik van maakt en een paar studentenverenigingen. Het is flink haasten om er vanuit mijn werk op tijd te geraken.”
Maat is als laborant actief bij het Roermondse bedrijf Smurfit Kappa (papier recycling). Hij is eerlijk: het grootste deel van zijn salaris gaat op aan zijn passie. Ook om die reden woont hij nog thuis. “Ik denk dat de uitgaven voor het materiaal, trainen, wedstrijden en de reiskosten per jaar richting de 10.000, 15.000 euro gaan. Ik heb het ervoor over hoor, want deze wereld is me zoveel waard.” Maat verdiende een paar jaar zijn geld als mecanicien bij de professionele wielerploeg DSM. Hij ging mee naar tal van buitenlandse koersen. Een leuke, afwisselende job, maar het kostte wel veel tijd. “Ik miste weken in zomer die ik anders aan trainen had kunnen besteden voor de marathons. Na anderhalf jaar heb ik gezegd dat ik alleen op oproepbasis inzetbaar wilde zijn, en dan puur voor eendaagse wedstrijden in de buurt. De focus moest op schaatsen blijven liggen. Als ik nu een vaste aanstelling zou krijgen, zou ik het niet doen. Marathonschaatsen gaat voor.”
Wat hem vooral typeert en daarom bewonderenswaardig aan hem is: hij is een echte selfmade man. De provinciegenoten die ooit aan nationale marathons meededen, behoren tot een lang vervlogen verleden. De bekendste was Jochem Jansen, hij was tussen 1997 en 2009 actief. Otto Pisters en Wiel van Aken zijn andere namen die opduiken in de archieven. "Ik leerde hen pas later kennen. De enige van het huidige peloton met wie ik een tijdje ben opgetrokken, is Arianna Pruisscher (Team Albert Heijn Zaanlander, red.) toen zij in het zuiden woonde vanwege haar wieleractiviteiten. Zij verhuisde echter naar het noorden, nadat Jillert Anema haar in zijn ploeg haalde.”
Om technisch een betere schaatser te worden kan Maat een beroep doen op een in Tilburg woonachtige Limburger, Vincent van Wersch. Hij levert trainingsprogramma’s, helpt bij het afstellen van de schaatsen. “Soms ga ik vanuit Eindhoven door naar hem om een uurtje te trainen. Hij stuurt me dan aan en met die aanwijzingen kan ik weer twee weken vooruit. Zo hoop ik steeds dichter in de buurt te komen van mijn doel: de Topdivisie.”
Het is al een stap die hij verleden seizoen zette, toen Forte Sportswear hem opnam in het team. “Ik ben best even bezig geweest een ploeg te vinden. Alles in je eentje moeten regelen is moeilijk, zeker wanneer je ook op de Weissensee wilt rijden. Daarom ben ik op een gegeven moment een stuk of vijf teams via Facebook gaan benaderen. Forte reageerde uiteindelijk positief. De andere jongens keken wel raar op toen ze mijn Limburgs accent hoorden, hahaha. Dat waren ze niet gewend in het marathonpeloton. Verder prima hoor, we kunnen het goed vinden met elkaar.
“Van veel samen trainen komt het niet: een komt uit Groningen, de andere twee uit Alkmaar. En ik woon naast Maastricht. Een paar keer per jaar spreken we af in Thialf te trainen, en proberen we ergens een gezamenlijke slaapplek te vinden. Voor de rest is het veel alleen trainen. Geen probleem, ik vind dat ook leuk. Zelfs wanneer ik voor de zoveelste keer in mijn auto op de A2 vanuit Limburg naar een ijsbaan in het land rijd en mezelf afvraag waar ik mee bezig ben. Zodra ik arriveer voor de wedstrijd, word ik alweer blij van de gedachte dat ik deel kan uitmaken van dit wereldje, geweldig om dit te beleven. Dan is de motivatie volledig terug. Je moet er wat over hebben als je iets wilt bereiken. Ik wil naar de Topdivisie.”
Daarin reed hij inmiddels twee marathons mee, zijnde de zogenoemde doorstroomraces voor de beter geklasseerde mannen bij de beloften. In Breda, half december, hield hij het de gehele wedstrijd vol (39e), drie weken later slaagde Maat er opnieuw in (44e) in Tilburg. “Ik ben op de juiste weg.” Met een glimlach op zijn gezicht: “Ik weet dat Jouke Hogeveen op zijn 41e het ONK won op de Weissensee. Ik heb dus nog even de tijd om dat te bereiken.”
Hier staat de informatie over de 12e marathon op kunstijs dit seizoen.
