‘WILLEM POELSTRA, MIJN NEEF, DIENDE ALS CONSTANTE BRON VAN INSPIRATIE’
“Mijn moment is eentje die veel mensen niet zullen kennen. In 2007 werd ik uitgeroepen tot Talent van het Jaar. Voor anderen leek het wellicht niet zo'n grote prestatie, maar voor mij had deze erkenning een diepere betekenis en een enorme emotionele lading…
Mijn neef Willem Poelstra was een getalenteerde schaatser. Hij woonde slechts een dorpje verderop en was een inspiratie voor mij. Echter, het noodlot sloeg toe. Hij overleed op een tragische wijze tijdens een marathonwedstrijd op de Jaap Edenbaan in Amsterdam in 1999. Ik herinner me hoe ik tegen hem opkeek. Toen ik zelf nog een beginner was, nam hij me mee op de fiets. Op dat moment totaal onervaren, ik kon nauwelijks schaatsen. Hij behoorde daarentegen tot de grotere talenten in de marathon.
Willem was in 1997 21 jaar oud toen hij de Elfstedentocht reed. Hij eindigde als tiende, later bijgesteld naar de negende plaats door de diskwalificatie van Piet Kleine. Het was een opmerkelijke en indrukwekkende prestatie voor zo'n jonge schaatser en zorgde voor veel opwinding en trots binnen onze familie. De tocht der tochten was voor ons als schaatsliefhebbers sowieso een gedenkwaardige gebeurtenis, vooral omdat geboorteplaats Hallum vlakbij Bartlehiem ligt.
Na deze glorieuze periode volgde een tragisch keerpunt: het schokkende nieuws van Willems overlijden. Het beïnvloedde mijn kijk op het schaatsen en het leven in het algemeen. Een bijzonder eerbetoon aan mijn neef was het vernoemen van een prijs naar hem: de Willem Poelstra Trofee. Het was een erkenning voor de meest getalenteerde marathonschaatser.
De periode na zijn overlijden was zwaar voor onze familie. Mijn opa, die diep getroffen was, wilde niets meer met schaatswedstrijden te maken hebben. Begrijpelijk, gezien de pijnlijke herinneringen die verbonden waren aan het schaatsen en het verlies van Willem. Ondanks het verdriet behield ik mijn passie voor de sport en wilde ik doorgaan.
Anjo en Ynco, de laatste trainers van Willem, zeiden tegen me: ‘Douwe, als jij marathons wil schaatsen dan moet je ons bellen.’ Zo geschiedde, ondanks dat ze geen plek voor mij hadden in het team. Als oplossing richtten ze speciaal voor mij een ploegje op met Sander Kingma. We reden rond in het rood-geel van de Indische Cake Formatie: het lelijkste schaatspak dat je ooit hebt gezien. Maar ze hadden me erbij. Als ‘satellietploegje’ konden we meetrainen. Zodoende kon ik bij Willems trainers het marathonschaatsen ontdekken. Dit was misschien wel één van mijn mooiste jaren uit mijn schaatsloopbaan. Ook begonnen de prestaties te komen.
In 2007 tijdens het Schaatsgala in studio 21 te Hilversum was het grote moment daar: ik had de eer om de Willem Poelstra Trofee in ontvangst te nemen. Voor trainers Anjo en Ynko was het ook een heel speciaal moment. Dat hun pupil – notabene de neef van Willem - zijn prijs in ontvangst mocht nemen, was eveneens voor hen onbeschrijfelijk.
De bijbehorende bos bloemen heb ik de volgende dag naar het graf van mijn neef gebracht. Het was zeer emotioneel. Tegelijkertijd voor mij een bevestiging dat ik, ondanks m’n gebrek aan megatalent, mijn weg had gevonden in het marathonschaatsen. Het gaf me kracht om door te gaan.
Hoewel het verdriet en het gemis nooit volledig verdwijnen, heeft het mijn kijk op het leven verrijkt. Willem diende als een constante bron van inspiratie. Zijn passie voor schaatsen en zijn doorzettingsvermogen hebben mijn eigen toewijding aan de sport gevormd. Het leven is meer dan sportprestaties; het gaat om de persoonlijke reis, de obstakels die we overwinnen en de emotionele connecties die ons vormen. Het heeft me geleerd dat - zelfs te midden van verdriet - passie en doorzettingsvermogen ons kunnen leiden naar onverwachte hoogten. Zoals mijn eerste marathonoverwinning een aantal jaren later op – je gelooft het niet - de Jaap Edenbaan.
Hoewel mijn schaatscarrière misschien niet de glans heeft van sommige andere atleten, koester ik de waardevolle momenten. Het is een herinnering dat ons levenspad niet altijd rechtlijnig is, maar dat elke hindernis en elk verdriet ons de kans geeft te groeien en sterker terug te komen. Het is een moment dat mij heeft gevormd en een diepe indruk heeft achtergelaten in mijn schaatscarrière én in het leven.”
