De eerste seizoenshelft was niet om over naar huis te schrijven voor de hardrijdster uit de stal van Jac Orie, tot enkele weken geleden liep het - vooral technisch - niet. Tijdens het NK reed ze haar beste seizoenstijd. Het bleek een voorbode op wat ze zaterdag aan het eind van de middag op het ijs legde in de rit tegen Marijke Groenewoud. “Eindelijk een fijne tegenstander”, reageerde de vrouw van Jumbo-Visma. “Hier had ik echt wat aan, zij zweept je op en inspireert je. Dat is leuk, mooi om er zo’n rit van te maken.”
In de laatste meters was ze een fractie sneller dan provinciegenote Groenewoud en ruim sneller dan Joy Beune, vorig weekend op het NK de kampioene. Rijpma – de Jong poetste daarmee een matige start van het seizoen ineens weg, een start die eigenlijk symbool stond voor de hele ploeg. Op het WCKT haalden de geel-zwarten flink minder tickets dan ze in andere jaren deden, herstel op het NK – waar plaatsing voor de grote toernooien afgedwongen moest worden – kwam er niet. Rijpma – de Jong is dit weekend een van de vier schaatsers uit de Jumbo-ploeg die deelneemt aan het EK. De coach nam deze zomer risico met zijn voorbereiding op het nieuwe seizoen door de accenten elders te leggen, maar dat heeft de ploeg weinig gebracht.
Volgens Rijpma – de Jong is het niet te zeggen dat het een collectief probleem is. “Je moet de ploeg niet vergelijken met het individu”, zei ze na haar gouden race. “Iedereen heeft wel iets, een probleem of aandachtspunt. Ik slaagde er niet in het te veranderen, kon het niet verbeteren. En nu lukte het. Ik denk dat het mijn kracht is om dan tot iets moois te komen. Ik weet dat ik fysiek goed ben, als ik het technisch laat zien sta ik hier weer. Ik heb nooit fysieke problemen gehad, het was altijd een technisch probleem.”
Ze deelde in de malaise bij Jumbo-Visma, maar bleef vertrouwen op haar coach. “Ik heb altijd vertrouwen gehad in de schema’s van Jac”, liet ze optekenen. Dat Rijpma – de Jong zich telkens moest verdedigen. “Na een mindere rit moest ik mezelf verantwoorden. Waarom gaat het nu weer niet goed? Dat is soms best lastig, ik ben bezig met mijn eigen problemen, wil het verbeteren, dingen veranderen om beter te schaatsen. Fysiek was het goed, maar het lukte niet. Dat is frustrerend. Zo ziet iedereen en dan wordt het een probleem van de hele ploeg. Ik had vertrouwen in Jac en dat heb ik nog steeds. Nu valt het op de goede plek, een bevrijdend gevoel.”
Was die bevrijding iets waar ze de afgelopen weken naartoe werkte? “Toch een beetje verrast dat het nu kwam”, erkende ze. “Als ik zin heb om te racen, er klaar voor ben, me goed voel en goed aan de start sta... Soms voel ik vrijwel meteen: Oh, het lukt niet. Dan ben ik teleurgesteld in mezelf. Ik ben kritisch, niet gauw tevreden met m’n prestaties.” Vooral haar schaatshouding en de afzet voldeed de eerste maanden van dit seizoen niet. “Het was constant een gevecht met mezelf, deed veel loze arbeid. Ik moest zoveel kracht leveren, maar kreeg zo weinig terug. Dat was het probleem de afgelopen tijd. Ik stopte er zoveel energie in, maar werd zo moe van mezelf.”
Met de juiste slag komt de snelheid makkelijker en is Rijpma – de Jong weer de schaatsster die ze zo vaak was. Het lukte op het EK Afstanden, maar het vertrouwen is broos. “Soms kun je de technische aspecten verbeteren, maar soms slaat het ook de hele andere kant op”, zegt de 28-jarige uit Rottum. “Dan ben je een skispringster...”
In de teamsprint van vrijdagavond was het aspect ‘team’ ver te zoeken. Rijpma – de Jong reed de eerste twee ronden op een meter of vijftien van haar voorgangsters Marrit Fledderus en Femke Kok voordat ze het in de derde ronde zelf moest afmaken. “Dat voelde al goed. Natuurlijk reed ik die race grotendeels alleen waardoor iedereen dacht dat ik moe zou zijn vandaag, maar het gaf mij juist een goed gevoel. Ik dacht: Fysiek ben ik gewoon goed en als het technisch op z’n plek valt, dan zou ik het weer kunnen. Hier heb ik gewoon weer laten zien dat ik de beste ben.”
De vraag blijft hangen: is het lek nu boven? “Dit geeft geen garantie voor de toekomst, maar deze heb ik. De titel is belangrijk, toch weer Europees kampioen. Dit ga ik onthouden als de dag dat ik in Thialf eindelijk weer een goede 1500 meter reed, dat het technisch lukte, dat ik weer voel: zo moet het. Dat ga ik in mijn achterhoofd houden.”
